Σκιρτώ απ’ τον παλμό της φύσης.

Μόνος μου είμαι         και με κρατάει δέσμιο η απέραντη θάλασσα.

Σε τούτο το ασκηταριό που γαληνεύω, λέοντας

Πληγωμένος και περί τα αυτά

Φύλλα των δέντρων που παρασέρνει ο άνεμος..

Παρέρχονται οι εποχές- σκόνη που δεν θησαυρίζεται.

Δονείται η ψυχή μου από το αδιάβαστο άπειρο.

Των υδάτων οι παλίρροιες μεστές από το φως του φεγγαριού που εγκατέλειψε η νύχτα-

Όπως την νυχτικιά της η ωραία κόρη που όλο το βράδυ σαν μαινάδα ερωτεύτηκε.

Σκιρτώ απ’ τον παλμό της φύσης.

Θέαινα νότα του καημού μου χίμαιρα      πού με πας που ο ίδιος δεν ξέρω;

Αν συλλαβίσω το άσμα σου θα μ’ απορρίψει στην αιχμή του γαλαξία η δυνατή φωτιά των επιθυμιών..