Κάτι φορές σε μια μέρα καταβροχθίζω
Τόσες πολλές λέξεις που φοβάται με κι η σελίδα μου.
Δεν κατανοώ ποιος προσδιορίζει και πότε τα σύνορα.
Είναι που δεν είμαι τίποτα άλλο από μια επιτυχία φιλιού
Που ξαφνικά κι όπως δεν το περίμενε κανένας δόθηκε
Ανάμεσα σε δυο απρόσμενα ερωτευμένους.
Στον κήπο που έτρεχε την νύχτα προς την θάλασσα
Ο βασιλικός μυρίζει, η μαντζουράνα ανθίσταται
Το φεγγάρι λέει παραλέει, όλα ανερμήνευτα είναι
Και τα μεταγλωττίζω παίζοντας το ντέφι μου
Που πραγματοποιεί μια μουσική των άστρων.
Κόρη που σου πήρα το φιλί και ποτέ δεν σε ξέχασα·
Στο μυαλό μου ανεμίζουν όσο ζω τα μαλλιά σου.
Άφησέ με να τυλιχτώ τώρα και ύστερα πλάι στα πόδια σου
Να τυλιχτώ το μετάξι της σάρκας σου, να σε εξερευνήσω
Όπως γίνεσαι μια φοβερή και ωραία σπηλιά
Γεμάτη αισθημάτων φωσφορικούς σταλαγμίτες..
13.10.2010
Κέρκυρα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου