Κούρασα την ζωή μου φτάνοντας τον ρυθμό της στα άκρα

Ένας κοκκινολαίμης που γλυκαίνει τόσο απροσδόκητα το απόγευμα

ένας επιστήθιος αιώνιος φίλος

τοσοδούλης και όμως τόσο σπουδαίος και μέγας

κι από την μέρα που θα αφήσει επάνω σου το ωραίο αχνάρι της

πηγαίνοντας κι αυτή μες την χαμένη πίσω της αράδα.

Ένας γαλανός κορυφαία ζωντανός ουρανός!

Και οι ώρες με την ρομφαία τους, όπως των αρχαγγελικών ταγμάτων οι συνάξεις

κάτι φορές που είναι πιο κομψές οι τριανταφυλλιές και αγκυλώνουν το αποβροχάρικο ρολόι

των φυλλωμάτων που μετρούν καλά και συνετά τον δωρικό αέρα.

Τα σπίτια είναι σπίτια γιατί δεν μπορούνε να σκεφτούνε να είναι κάτι περισσότερο-

με την ώχρα των τοίχων τους που πάνω της έρπει

ένας κισσός ατσιδοσύνης..

Και πιο πέρα η θάλασσα –

είναι πάλι η θάλασσα

αιώνια προσταγή, άφοβη ύπαρξη, τόλμη

που χλιμιντρά και ως τα όνειρα ακούγεται

των γέρο καπετάνιων..

Κούρασα την ζωή μου φτάνοντας τον ρυθμό της στα άκρα

τα μάτια μου βαθμολόγησαν με έκπληξη και κράτησαν πιστά την ομορφιά

μεταφέρει η ψυχή μου την δύναμη που θέλει η ζωή με ζωή να καυχιέται

σκίζεται το πουκάμισό μου και από το στήθος μου πετά ελεύθερο

ένα συμβολικό πουλί..

Αφήνει μέσα στην παλάμη μου τα τιμαλφή της

άστρα η νύχτα..