ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ..

Πόσης μοναξιάς πίκρα να εκμυστηρευτώ σ’ αυτόν τον αγέρα;
Μελωδεί
μέσα στις φυλλωσιές του ευκάλυπτου·
σκληρός και νοτισμένος πιάνει
έναν μονότονο ντορό
που σπάζουν
μόνο οι κρωγμοί των άγριοπαπαγάλων..

Περπατώ σκεφτικός κι ωστόσο
απολαμβάνω αυτό το κρύο χάδι
στο πρόσωπό μου..

Ανατριχιάζει η χλόη· κυπαρίσσια
λικνίζονται σαν πράσινοι καλόγεροι
σ’ αυτό το μοναστήρι του καημού..

Αργότερα
που αφαιρεί τύχες της υγρασίας ο ήλιος
η μέρα έρχεται να μ’ αγκαλιάσει
γλυκιά κοπέλα για έρωτα γλυκό..

Φτιάχνει με τα λευκά της χέρια τα σεντόνια
του γαλανού ουρανού·
οι μουσικές πλεξούδες της
είναι χορδές αρχαίας λύρας..

Περπατώ σκεφτικός και ωστόσο
τρέχει τρέχει ο νους-
γρηγορότερος όλων..

Δώστε λίγη υπομονή στην καρδιά μου!

γιγαντώνει κάθε χτύπο
τύμπανο βακχικό· δώστε
λίγη υπομονή στην ζωή μας
που δυσκολεύεται πια να ψελλίσει!
1990