ΦΛΕΒΑΡΗΣ..

Μιλάει η μέρα με τα νυσταγμένα της πουλιά,
χαΐρι από γήινη ορθοδοξία.
Nερό, σπαθιά, σφεντάμι
μέσα στον αγριοπερίστερο άνεμο·

να χύνει τις καμέλιες του από φωνή του όρθρου
ένας αγίνωτος γλυκός καημός..

Φλεβάρης τρώγοντας σιγά σιγά το κρύο·
πίσω από τις τζαμαρίες μένουνε περιχαρείς
αδέσποτοι άνθρωποι..

Παραλίες άηχων νησιών
άδειες μες το ξημέρωμα
και στην μέρα μετά-
στο βάθος βάθος αντηχεί
πολύβοο το καλοκαίρι·

η φαντασία ξιπάζεται·
όλα ανάρπαστα σαν αναμνήσεις..

Και στα ρηχά της μέρας όπου ένα κυρτό
περιέχοντας ύλη του κεφιού τραγούδι
πάει, έρχεται
αντανακλώντας την αξία του πάνω στα τζάμια
του παλιού σχολείου.. Λείπουνε τα παιδιά.
Φωνές που θα τα ψάχνουνε μανάδων,
στις γειτονιές του φεγγαριού που φεύγει·

ζαλίζει στο κρυφτό του ένας
που δεν ισχύει θεός.

Σαν νεφεληγερέτης πόθου…
Ρόδος 22.2.2008