ΑΔΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ..

Περπατώ μες την μέρα που ξεψυχά, περπατώ κουβεντιάζοντας.
Πάντα η φιλία τέτοιο μου ήτανε
δώρο
που στα χρόνια που ζούμε ακρίβυνε.
Τα δέντρα
ψηλώνουν περίεργα. Στις τσέπες μου
κάτι κλειδιά αχρείαστα- τι να ανοίξω;
Περαστικοί κοιτάζουν γύρω μου αυτές τις όμορφες κοντές φιστικιές
που ωραία μυρίζουνε. Ακόμη υπάρχει
φεγγάρι:
σαν μία αδρανειακή επιβίωση ενός ονείρου που μες την γαλάζια μέρα
κάπου ξεχάστηκε.
Ξερά κλωνάρια που αναμαλλιάζουν τον γλαυκό αέρα,
εγωιστικές αχτίδες του ήλιου που ζεστά επιμένουνε,
χαλίκια και χόρτα
ξερά
που είναι τώρα η αρσενική γερασμένη όψη της γης. Υπάρχω
αποποιούμενος τις αδιάφορες ώρες που σπαταλήθηκαν κοιτάζοντας
το τίποτα που να κοιτώ, σκορπώντας
την ζωή μου αδιάφορα τόσο.
Τώρα μετρώ αλλιώς ποιός είμαι και πού πάω..
Αφήνω να με κυριεύσουνε οι καυστικές ιδέες μου, να με ματώσουν
και θέλοντας ν’ αγιάσω μες των λέξεων την ερημιά κατέρχομαι
στον φοβερό ετούτο Άδη
του εαυτού..