Ο ΠΑΠΠΟΥΣ…

Οσμές που δρέπουν την αιώνια επιθυμία:
τριαντάφυλλο, δυόσμος και γιασεμί
μέσα στο αφρόντιστο παρτέρι ανακατώνονται
με έναν στίχο ήλιο.

Κι εκείνα που άφησε εκεί ο παππούς:
σκαλιστήρια, τετράγωνα
κτίσματα, γεωμετρικά, που κανένας δεν ξέρει
μες το μυαλό του αξία που είχαν.

Τώρα κάτω από την φουντωμένη λεμονιά
ακινητεί σαν μαργωμένος ο αέρας-
λες κι είδε φάντασμα που στέκεται παράμερα
κι όλο διστάζει να μας φτάσει..

Κι εγώ που ξέρω ότι έφυγε μα πάντα θα είναι εκεί
κρυμμένος πίσω από την ανθισμένη αζαλέα
κρατώ σιγή που αρμόζει στους επιφανείς
τους δάσκαλους που μ’ έμαθαν ν’ αρθρώνω πρώτο ποίημα..