Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ.

Τα μολύβια μου τρώνε σελίδας άσπρο
κι αχανές πεδίο της περιπλανώμενης σκέψης..
Ξύνουν το δέρμα που παραχωρεί για να χαράξουμε τα τατουάζ μας η ποιητική στιγμή..
Ποτέ το « κάτι» ίδια δεν λέγεται..
Με άλλα χρώματα
διαγνώθεται να ασθενεί η ψυχή..

Γυναίκα
με την σάρκα αφρό!
ηχεί το μοιραίο σου σώμα! Πόθους στέλνεις
να κονταροχτυπιέται το αρσενικό
που σε ορέγεται σαν μ’ ένα
μεθύσι που η σάρκα μες την σάρκα χάνεται
και γίνεται ο έρωτας γιγάντιο άνθος..

Δεν αντέχω άλλη όραση από εκείνη
που δοσμένη να έχουμε διαστρεβλώνει όλα τα ειδομένα..
Ποιός ξέρει
στο τέλος των λέξεων πόση
ψυχή θα χρωστάμε;

Με μουσική από θεό που αδιαφόρησε για την μοίρα μας..
Και τότε εσύ
γυναίκα αμαρτία και γυναίκα έκπτωτη
από τους παραδείσους
με τα μάτια του δαίμονα-
σε σένα
προσβλέπουμε.

Πάλι να χαράξεις τον δρόμο της εξόδου
απ’ τον ωραίο κήπο..
και ας σε δικάζουν οι καιροί!

Όμως εγώ
που ξέρω ότι μόνο η πλήξη ενός κήπου ήταν που χάθηκε
ενώ
κερδήθηκαν οι τόσες αγωνίες, προβληματισμοί
να επινοήσουμε το φόντο για μια κόλαση δική μας-

σε λέω Αγία, σε λέω Γυναίκα
σε λέω φωτιά που καίει με

και στο σήμερα και στο αύριο του κόσμου!..

Αθήνα 7.3.2008