ΠΟΥΛΙ..

Είναι ένα που ήρθε από τα μακριά πουλί·
οι φτερούγες του
τρώνε μόνο άνεμο·
καθίζει πάνω στην ευσέβεια των ευκαλύπτων
που σείονται πανύψηλοι γύρω απ’ την λίμνη..

Με το βλέμμα ερευνώ τον γνώριμο ορίζοντα·
παχύς, συλλογισμένος,
όπως
να τον ζωγράφισε σε έξαψη θεός
πριν καταφέρει τα καλύτερά του..

Το πουλί ακίνητο παρατηρεί
που κάτω του λικνίζονται τα φλύαρα καλάμια·
όπως φλογέρες που ακόμη δεν
γίνανε·
όπως μαστίγια στον ήχο του ανέμου..

Και η μέρα παίζοντας με τα πεντοβολά της προχωρεί
ολοένα πιο ασήμαντη.
Έχει περιουσίες ξαφνιασμένου ρολογιού
που του ‘λειψαν οι λεπτοδείχτες..

Πάει, πάει, πάει
του Δία κόρη ή της Αθηνάς
σοφή γυναίκα

που προστατεύει τούτο της το από μακριά παιδί
που υποφέροντας, σωπαίνει…

Ρόδος 23.2.2008