Γιάννενα…

Οι πολυκατοικίες λυγίζουν μιμούμενες τον πύργο της Πίζα-
οι ορθογώνιες γραμμές τους
καμπυλώνουν, σχεδόν ταλαντεύονται μέσα στον ενεστώτα Ιούλιο
και πάνω στα λαμπερά κεραμίδια τους βλέπεις
ν’ αντανακλά τα βράδια ένα παράξενο φεγγάρι.
Οι ασημουργοί κοιμούνται· ο άρχοντας
που έχασε την κεφαλή.Το κάστρο
κοιμάται..
Ένας θεός καρφώνει κεραυνούς στο σώμα των δέντρων.
Από το μεσημέρι ακόμη μία ζέστα
ξεφλούδιζε τους κορμούς.
Μια σκόνη σαβάνωνε τα πάντα γύρω στον χωμάτινο δρόμο
όπου πιο πριν έτρεχαν βιαστικά τα άλογα των επαναστατημένων.

Τώρα μες τα βαθιά μεσάνυχτα ακούω
φωνές από εκείνους που τους έπνιξαν στο αίμα
να στοιχειώνουν και να περιφέρονται μέσα στα σκοτεινά δρομάκια
όπως τα βήματά τους και ακόμα ακούγονται
πάνω στις πέτρες που τα μαρτυράνε όλα.

Και τα κλάματα των γυναικών, οι θρηνωδίες,
τα μοιρολόγια που ανατριχίλα σου φέρνουνε
έως εφτά η ώρα το πρωί, βαρύς χειμώνας,
όπως θυμάμαι κάπου εκεί να περιφέρομαι
θεατής του αθέατου, καταγράφον-
τας την σκοτεινή της πόλης μεριά…

Γιάννενα…