Ο μελαγχολικός ζωγράφος…

 

Από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο ξεπηδούν χρώματα μιας απρόσμενης ζωγραφικής

Καταθέτω λάμψη από αιώνιο ήλιο

Στην παλέτα τους

Ο ουρανός λειτουργεί σαν σύμμαχος ντελικάτος

Εδωνά η αυταπάτη πλανάται και σκηνοθετεί

Είδωλα μαριονέτες που γεμίζουν μελαγχολία την σκηνή

Τι είναι τούτο το θέατρο που με κάνει να είμαι αυτός που δεν είμαι;

Ζητώ εξηγήσεις από το αόρατο σχέδιο των πραγμάτων

Να το ωραίο συμπέρασμα: ο Χρόνος

Σμίγει με τον Χώρο και τάχαμου καμώνονται μία ομοθυμία-

Μόνο ο φωτεινός ζωγράφος την καταλαβαίνει·

Εγώ ακολουθώ τολμηρά έωλα βήματα·

Ίσως είμαι μια μέλισσα που έμαθε μοναχά να συλλέγει·

Πάνω μου η αιωνιότητα ανακαλύπτει τον βραχνά της και

Μετασχηματίζεται· με τον χρωστήρα μιας μελαγχολίας σ’ ένα σκοτεινό πάω

Δωμάτιο όπου του λείπουν τα παράθυρα και το κουτσομπολιό της γειτονιάς πληθαίνει

Για έναν ζωγράφο που η μοίρα του είναι πληθυντικά και άτοπα

Μελαγχολική…