Έξω από τα κοφτερά δόντια του Χρόνου
Κοιμάται ένας εγωισμός θρασεμένος
Ντύνει με χρώμα τα τερτίπια του
Ο ήλιος στέλνει το καθαρό μέλι του στην μέρα που λαβώθηκε από λιακάδα και έρωτα
Αναγνώθω όλα εκείνα που απομέσα τους ταλαίπωρα απουσιάζω…
Μετά ξέρω: το σώμα δεν μιλά το σώμα στέλνει την προσευχή του
Στο ασφαλές καταφύγιο των ταπεινών
Το σώμα ανατρέπει όλες τις στρατηγικές της σιωπής
Και φτιάχνει ένα σχήμα πόθου που δεν καταγράφεται
Μόνο το ακούει το ίδιο κι ο θεός!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου