είσαι που να μην ήσουνα....

στο απόγευμα ο κόσμος είναι μια συντετριμμένη προσοχή. επίγεια άγχη κάνουν να βαρυγκωμά ο Οκτώβριος. μόνη μου σκέψη η διάσωση των Ιδεών. κατά τα άλλα ωραία στοχάστηκα! μπορεί πιο ερημίτης από τον καθένα σας, μπορεί

ένας παράξενος ντελικάτος προφήτης που τον σκεπάζει η ρήση του και η αυγή η κάθε αυγή τον αποστομώνει. κερδίζω σύνεση πάντως μιλώντας σιγά. εκεί που οι φιστικιές χτυπούνε παλαμάκια μέσα στον αέρα. να, εδώ στο πάρκο, απέναντι απ' το σπίτι μου: ανασαίνω.

πώς βαυκαλίζεσαι ρε άτιμε να σώσεις και να μου σωθείς από λογοτεχνίες!

και τόσο δα σκοτάδι που απέβαλες πού πήγε; κάπου δοξάζεις την χαρά και κάπου η χαρά σε καταπίνει. είσαι ο ενικός που πληθυντικοποιείται και γεμίζει άμετρα παραμυθάκια λύπης. είσαι ο γελωτοποιός που επιστρέφει χιούμορ στην μελαγχολία. είσαι

που να μην ήσουνα...