τι θρηνείς μέρα και είναι συννεφιασμένο το πρόσωπό σου;
κι αυτό το ελεγειακό μεσημέρι ξεκλείδωτες που αφήνει όλες τις εκδοχές!
πάλι μιλώ τοκίζοντας δυνητική αυταπάτη.
λιγάκι έβαλε κρύο και δικαιολογείται να είναι Οκτώβρης και ελεημοσύνης φθινόπωρο.
ασημίζει η ράχη του ψαριού κάτω απ' το νερό και στα ρηχά κι ο κάβουρας φαίνεται και η σεμνή σαλιάρα
κι ο κοκωβιός και ο σπάρος ο οκνός και ο σίγουρος.
μυστήρια των μυαλών και των επιθυμιών μας μυστήρια.
κάπου η Αθηνά γίνεται Παναγία και κάπου ο Δίας γίνεται μοναχογιός και μαλώνει.
ωραίες ηλιόλουστες ψυχές ωραίοι κλώνοι των ασμάτων θεατρικές μπαλάντες λουσμένοι ημίθεοι με επιδερμίδα που γυαλοκοπά και αφήνει υπονοούμενα για έρωτες που θα συντελεστούνε λίαν συντόμως...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου