ταυτοπροσωπία ουδέτερη...

προχωρώ στην μέρα η κάθε σκέψη ανατινάζεται

λιακάδα τραυλή μιλά με φωνήεντα φθινοπωρινά

το προάστιο γεμίζει μπάζα απελπισίας

ίσκιοι που ήρθαν και πέρασαν ίσκιοι

μπαλωμένοι σαν τα παλιά σακάκια των παππούδων μας ίσκιοι

που καμώνονται τους καμπόσους περιπλανιόνται

στους δρόμους σαν τις κατάρες τις άδικες.

όλος είμαι ματωμένος από τις δικές μου ζωές ανοίγω

το βιβλίο της Απόφασης ένα τέτοιο θάρρος μοιράζω

στις ώρες μου, υπέροχα

λιώνω στην υψικάμινο του μεσημεριού, ο χρόνος

αρωματίζει την ατμόσφαιρα, χωρώ

σε ένα ποίημα τσαλακωμένο η ζωή μου

μελανή σελίδα καλοπιάνει την μελαγχολία να με λυπηθεί είμαι

μια ανταλλαγή ρόδο

να ανταλλάσσεται με ρόδο κι η αναπνοή μου

υπαίθριο αεράκι που μπατσίζει τις μυρσίνες

εν έτει που εσύ είσαι εγώ και αντιστρόφως...