ο εκκλησιασμός του απώτατου εαυτού!...

εκκλησιάζω την σιωπή και όσα βότσαλα αντηχούνε στην επαρχία του ύπνου μου καταμαρτυρούν αγίνωτη θάλασσα.

βρέθηκα πάλι με σημασίες στην αγκαλιά μου σπουδαίες.

σαρώνει το απόγευμα τα θαλερά ψηφία μου και μνημονεύω κάτι αγγέλους αφανέρωτους που διαλαλούν πίστη κι ελπίδα.

ω μοίρα τρυφερή, πάρε μου την απόγνωση και φύσηξε στα φρένα μου αυτή την ιερή ευωδιά που Θεό Μέγα μηνάει!

ουράνια μέρα, αντίσκηνο που κατοικεί ο ασκητής

να ο μάντης που πρόβαλε πάνω απ' των βουνών το φρύδι και

ανοίγει την πόρτα των ανακτόρων της Δύσης.

να ο Χρόνος που συστρέφεται όπως μια κληματίδα που υπόσχεται βαθύν καρπό και μέθη.

θέλω να γεννηθώ σε συγκυρία καημού και κόπου-

εκεί που οι γνώμες είναι σαν λεπίδες που θερίζουν και οι λέξεις μου

ούτε κι αυτές πια με σώζουν...

ergo toy dali