ο έρωτας έτσι ηχεί...

ακούγονται λόγια ανέμου και στο χάραμα είσαι εκεί

νέμεσαι αστεριών περιουσίες

κατοικείς τον κόσμο στην απροκάλυπτη ''θέση'' του

ιερουργώντας.

διαφαίνεται της νύχτας το κάλλος και

τα μάτια σου αφήνουν ανοικτή την πόρτα του ντουνιά, καθιερώνεις τα φωνήεντα

στα ποιήματα που αμελώ να γράψω. να οι μήνες που ρέουν παραγεμισμένοι από σκοτάδι και φως ατημέλητο

τα πελαγίσια πουλιά οι θηρευτές αυταπάτης

να ο ήχος σου η μυστηριακή παλινδρόμηση, ριγείς και σχίζεται ακραιφνώς ο αέρας,

εκρήξεις αισθημάτων καταρρακώνουν την απαισιόδοξη παράγραφο του ύμνου μου- και ευτυχώς!- χαράζει τώρα

είσαι μονόλογος της Αστραπής, φεγγοβολάνε πάνω σου ζεστά φεγγάρια,

δεν έχει η λύπη καταφύγιο, πάλι γύρω σου εδραιώνεται Σύμπαν,

μορφές αγγελικές πάνε και πάνε· η Αττική νταμάρι λεηλατημένο ζεύει τα φαιά βουναλάκια της

σε αποκάλυψη· λησμονώ να με ξέρω, ούτε εγώ πια είμαι εγώ, ένας αλλιώτικος εαυτός ζει μες σε μένα, εσύ χρησμοδοτείς για την Αγάπη, κρύβεις για να φαίνεται ο Έρωτας, διαφεντεύεις

των φιλιών το ροσόλι. έρχεται ο ήλιος, κελαηδούν τα πουλιά, τα άνθη συγκροτούν φιλαρμονικές, μελωδίες

χύνονται στα ουράνια ύψη όπου σε ανταμώνει

ο πόθος μου και μ' αντιμετωπίζεις με ένστικτο καυτό και με λαχτάρα

πάλι μια μοίρα είσαι ένα φερέφωνο

που λέει πάθη μέσα στο αίμα μου...

26/9/2021