Τα χέρια τους…

Τα χέρια τους ψηφίζοντας επαφή και προσήλωση: Δεν κουράστηκαν, δεν εγκατέλειψαν την στιγμή της αφής, κυρτώθηκαν ή έγιναν κοίλα, σαν κουτάλες που μέσα τους στοίβαξε το καλοκαίρι την νόστιμη γεύση του. Αραχνοΰφαντα, σαν να σκορπίσανε τις αρετές τους, να δούλεψαν, να ερωτεύτηκαν, να μάζωξαν τα περιττά και να τα απομάκρυναν από το όνειρο το όμορφο της πραγματικότητας.
Τα χέρια τους γυμνά και παιδαριώδη, σαν αλήθειες και σαν ψέματα, σκαρφάλωσαν το ένα πάνω στο άλλο και έγραψαν την τραγωδία τους, την ιλαρή τους τραγωδία κάνοντας μην ξεχαστεί το κάθε τους βαθύνοο πνεύμα
που πρέσβευαν.
Όταν νύχτωσε ψηλάφησαν το μάγο φεγγάρι και πήραν δροσιά από το ασήμι του. Μετά κοιμήθηκαν στον κρύο αέρα του μεσάνυχτου, ψαχουλεύοντας μια μνήμη που δεν ήταν δική τους. Τα είδα και τα είπα, με νουθέτησαν. Με καθοδήγησαν- έτσι σας γράφω: γιατί απ’ το πεπραγμένο τους οίδα κι εγώ τις Αλήθειες.