Εσώτατος απολογισμός…

Το βραχύ σκέλος μου ακουμπά στο φεγγάρι και

είναι τραχύ και πονεμένο, όπως το έχω ταλαιπωρήσει

σε πολέμους για μια ανούσια δόξα,

            Είναι που λες αυτό που διαβάζω πάντα αδιάβαστο

Το γνωρίζω και το απεμπολώ από επάνω μου σαν χίμαιρα στην λιακάδα,

Η γραφή δέος ανεπίστροφο που μέσα μου φύεται όπως μια χλόη του θανάτου,

Ποιο ίχνος αφήνει ο ουρανός και σε ποιες καταφεύγω θρησκείες του, μην ξέροντας κι εγώ αν ξανά θα πονέσω, κλείνοντας με τα χείλη μου την προσευχή του θνητού που θα παρακαλέσει για να τον συνδράμει ο ελεήμων θεός του;

Κι αυτός- υπάρχει νεοεκδοθείς και να καταλαβαίνει από ανθρώπινο πόνο;

Όχι, δεν είναι η βλαστήμια μου! Γιατί πια τόσο ένθεος απέγινα που ανθίζουν πάνω ομοούσια ρόδα..