Αποπού η απειλή εισχωρεί μες τον νου μου

Λίγο το φως και δεν φτάνει στους κόλπους της νύχτας

Ανοίγω τα κιτάπια της σαν τυφλοπόντικας φρενιασμένος

Αποπού η απειλή εισχωρεί μες τον νου μου, αποπού καλπάζει

Μέσα μου η ειρωνεία της πραγματικότητας;

Το ξέρω είναι τραγική η κάθε μοίρα του ανθρώπου κι έως να χαθεί μες το χώμα

Απ’ τα χαμένα μου κερδίζω μια γυμνή προσευχή κι ας θρησκεύω παράξενα

Είμαι απόλυτος κι όπως ξυπόλυτα βαδίζω μες την έρημο των αισθημάτων

Ακούει η Κατάφαση τα αντιφατικά σχέδιά μου.