Κουράστηκαν οι μέρες μου· κάπου έχασα και λίγο τον προσανατολισμό.

Λήγουν τα λόγια μου όπως λήγει στο δέρμα μου η νεότητα.

Τίποτα απ’ ό,τι ισχυρίστηκα ίσως τελικά δεν ισχύει. Έχουν έδαφος ρημαγμένο οι βεβαιότητες, το κατάλαβα μια νύχτα που κοιτάζοντας τον ουρανό ένιωσα πως είμαι λίγος, τραγικά λίγος. Οι λέξεις δίνουν το έναυσμα για μια παρηγοριά και σε κρατούν ντοπαρισμένο σε μια μέθη που σε κάνει να αντέχεις. Ωραίο και άσχημο αυτό. Ενότητα καθαρώς αντιθέτων. Να μια διαλεκτική που κομπάζει για τον εαυτό της και μας μαθαίνει σύνεση της πραγματικότητας. Κι όταν το καταλαβαίνουμε είμαστε οι τραγικοί αποδέκτες μιας κωμωδίας που την παίζουμε σαν τραγικοί ηθοποιοί.

Να δίνεις χρώμα στην ζωή κι ας είναι όλα όσα σου χαρίστηκαν στεγνά και άτονα. Δώσε απ’ την ψυχή σου μιας και ο λόγος σου πάντα θα καθρεφτίζει λίγο ουρανό και λίγη θάλασσα αλλά και θα εκπορεύεται από εκείνα που θα ήθελε να σου απαγορεύσει ο θεός.

Ένα καταφύγιο Ομορφιάς μέσα στην δύσκολη πραγματικότητα και παραμένεις το ίδιο ιδεολόγος και το ίδιο παγανιστής όσο ένα ξερό φύλλο που παρασύρει ο χείμαρρος και θα καταλήξει στον άπεφθο ωκεανό.

Κουράστηκαν οι μέρες μου· κάπου έχασα και λίγο τον προσανατολισμό. Μια αντήχηση από θέληση που ατολμεί με κάνει να βλέπω στην αρχομένη πρωία το πρόσωπο της οικουμένης όπως πάντα επιθυμούσα να είναι.

Η τάξη ίσως δεν μ’ ενδιαφέρει αν αυτό στερεί την πρωτοτυπία και ακρωτηριάζει την φαντασία μου.

Ζητώ ρέστα δροσιάς από την καθαρή φλόγα που με εμπνέει.

Οι απαιτήσεις μου είναι όπως τριαντάφυλλα που μες τον κήπο σου τραβούν το μάτι και σε αναγκάζουν σε κορυφαία προσήλωση.

Ω θεϊκέ, ριζωμένε εντός μου, ουρανέ!