Ο άνεμος κι οι λέξεις..

Μπλέκονται στα δίχτυα και είναι λίγο αφηνιασμένα και λίγο αόρατα,
Μετά τα ανασύρουν ψαράδες με σηκωμένα τα μπατζάκια τους και με τσιγάρο σβησμένο στα χείλη,
τα ρίχνουν πάνω στην βάρκα τους και είναι αλίευμα αυτό του ουρανού, μην πεις της θαλάσσης, που ανήκει σε όλους και κανείς δεν θα πληρώσει για αυτό.
Είναι ένα απόκτημα πώς να το πεις, να το πεις Ποίημα, να το πεις δωρεά του Θεού, που λάμπει και ιριδίζει πάνω στην λαδομπογιά της βάρκας και το λιμπίζονται οι γλάροι και θα το τραγουδήσουν οι μερακλήδες άνεμοι μόλις θα φτάσει το καΐκι στην στεριά- να ο μικρός ζωγραφικός σου παράδεισος!
Τα κερδίζει όλα και στα δίνει ο Αύγουστος.
Και το ελληνικό του μπόι θα το διακρίνεις από παντού, είναι η μοίρα σου να σε μπουρδουκλώνουν κι εσύ να ζεις χορεύοντας ξυπόλυτος επάνω στο βραστό τσιμέντο της προβλήτας, αφήνοντας τα ίχνη σου και στην Αθανασία και στον Έρωτα ακόμα.
Καλόγνωμε, ακόλουθε του ήλιου, άρχοντά μου!