Γόνιμη κοιλάδα…

Στον σφυγμό της πέτρας χτυπούν οι φλέβες της ζωής και της άνοιξης
Καψωμένη μες τον ήλιο- σαν μια μικρή καρδιά που θρέφει όλο το σώμα του τοπίου
Και το μεσημέρι
Λαύρο, επινικελωμένο
Με το βαρύ μέταλλο των ηλιαχτίδων
Σφάλλει και ξαναεπιχειρεί
Να δεσπόζει, παντού να δεσπόζει.

Η μέρα προχωρά- σφιγμένη γροθιά που τονίζει απόφαση
Η μέρα απολά τα χελιδόνια της να διαβούν χιλιόμετρα θάλασσες
Και να 'ρθουν στης πατρίδας τον τόπο- όπου οι ευωδιές
Αναθαρρήνουν την μουσική των δέντρων-
Η κοιλάδα μαρτυρά του αέρα τις δεξιότητες
Σμήνη εντόμων ζώνουν τα λουλούδια που ζητούν καρποφορίας χάριν
Θεόσταλτα φωνήεντα κυλούν επάνω στην γαστέρα της γης..

Συντηρητισμός…

Καθόταν αμίλητος συλλογισμένος- ένα άγαλμα καθιστικό·
Κάτι περιστέρια γύρω του τσιμπολογούσαν σουσάμια
Χαρούμενα, έτοιμα να ελαφροπετάξουν
Προς λυρικό ηλιοβασίλεμα·

Η πλατεία γεμάτη κόσμο- φωνές
Και πήγαινε-έλα πάνω στα λερά πλακάκια
Σαββάτου ολόγυμνου, η ζέστα διαμορφώνει τους κανόνες της·
Πρωτεύουσα μου αντιφατική-

Πίνει καφέ στα γύρω μαγαζιά- κοιτάζει πάντοτε βαριεστημένα
Αφίσες μιλούν για συναυλίες που θα γίνουν
Γυναίκες που αγαπούνε να επιδεικνύονται
Μωρά που κλαίνε μες τα καροτσάκια
Καπνιστές που φουμάρουν του σύμπαντος την χοάνη
Καπνός-

Γράφει σε κάτι τσαλακωμένα χαρτάκια- τι στίχους αλήθεια
Σημειώνει και είναι κοφτερά τα σημάδια του; Ακούει
Προσεκτικά: βουίζουν όλα γύρω του- εικόνες
Που τον κατακλύζουν- πώς να μεταφέρει
Τον εγωισμό της πραγματικότητας στα συντηρητικά γραφτά του;

Του κήπου η πλεύση…

Μια φούντωση πάνω απ' τον κήπο- το άρωμα δεν είναι εκεί

Ο αέρας παρέσυρε την φλογερή χάρη του

Ως τους πρόποδες των αινιγμάτων·

Και ο μύθος ο μύθος που είναι ίδιος ο άνθρωπος

Κι όμως τον άνθρωπο υποσκελίζει-

Ατέρμονο εργαστήρι διδαχής·

Στου καιρού τα γυρίσματα,

κλώθουν πεμπτουσία οι μέλισσες

Το ρόδο φουντώνει, το ρόδο είναι μια προσευχή

Που στυλοβατεί των πικραμένων τις αντένες..

Παραμύθι εκ νέου…

Σχεδόν άληκτα τα παραμύθια.
Είναι που έρχονται να προστεθούνε κι άλλες εκδοχές
Στον μύθο που εκ νέου επλάσθη'..
Ίσως να είναι και καλύτερα.
Οι ρόλοι να αλλάξουν- ας γίνει
Ο θύτης θύμα και αντίστροφα: ποιος νοιάζεται
Για καθιερωμένη τάξη;
Όλα σημαίνουν- και τίποτα δεν έληξε αληθινά.
Πλάθεται ολοσχερώς εκ νέου η ιστορία.
Γερνώντας μαθές ίσως κι εμείς να έπρεπε να γίνουμε παιδιά
Και να γευτούμε απ' αρχής καινούρια γνώση..

Φωνηεντόληκτα…

Τα σπίτια αλληλέγγυα ζητούν μια τάξη από μπετόν και σοβάδες.

Ορθογώνια, παραλληλόγραμμα, ρηχά.

Στους δρόμους το καλοκαίρι βάζει εμπόδια.

Γυαλίζει η άσφαλτος, στριγκλίζουν τα φρένα

Των αυτοκινήτων, οι κόρνες ενοχλούν

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…

Μνησίκακο τζιτζίκι, επωμίζεται το βάρος όλης της συναυλίας..

Πετά σαν ζαλισμένη η χρυσόμυγα- υψιπέτεια και των γονέων..

Στο γήπεδο κατατίθεται η σοφία ενός λαού που εκμαυλίστηκε-

Χαύνος στους χαύνους, ουραγός των ατάκτων.

Κόβονται οι λέξεις και τσακίζονται όπως τα άχυρα που δεματιάζονται να αποθηκευτούνε:

Ποιός πιστεύει πια ποιόν και ποιόν θα ακολουθήσουμε που μας εμπαίζουν;

Δος ημίν σήμερον και για το αύριο όχι άλλα αδιέξοδα..

Σήμανε των δικαίων Άργος…

Σκληραίνει το κέλυφος και το πουλί το διαπερνά, ανοίγοντας
την είσοδό του
στην ζωή.
Ο ήλιος το παραξενεύει.
Γελούν τα δέντρα.
Μια γάτα κάθεται ανάσκελα και νανουρίζεται
κάτω απ' τις ηλιαχτίδες.
Ο αέρας προσκομίζει μια μουσική
Και τα μικρά τριαντάφυλλα έχουν
τα κέφια τους.
Για να τα πω όλα αυτά, άοκνη Πέμπτη.
Τελειώνει οξύτατος Ιούλιος.
Η μάχη δόθηκε- νικούν οι εραστές.
Απ' το φιλί αναρριχώνται στον ουρανό και
για της καρδιάς τους τα μυστικά κομπάζουν..
Σήμανε των δικαίων Άργος..

Ψυχή τε και θάλασσα..

Ανάγλυφη θάλασσα, δέρμα

Του ωκεανού, ρυτιδωμένο

Μες την κάψα του ήλιου, οργιές

Κι οργιές, ατέρμονη παρουσία

Κάτω απ' την σκέπη του ουρανού-

Φυγόκεντρος ψυχή, ταραγμένη

Πλέει στα ανοιχτά, όλα την δυσκολεύουν

Το κύμα σηκώνει το άχθος της

Ξημερώνει μεσημεριάζει νυχτώνει

Ένα ντουμάνι από καπνό την ζώνει ελεητικά-

Φάντασμα πίσω απ' την εισβολή των ανέμων

Μελαγχολική αταξία όταν και η ψυχολογία ραγίστηκε

Την ηθική πώς την μπαλώνεις, την ηρεμία, τον τρόπο να ζεις;

Ανάγλυφη θάλασσα, πραϋντική, ολοστρόγγυλη, καθαγιασμένη

Κουλουριάζεται γύρω απ' το σύμπαν και το σύμπαν γίνεται αμετάκλητα ποιητικό..

Κοίλα ερωτικά φωνήεντα…

Στο σώμα σου σμίγουν ερωτικές ανάσες και επιφωνήματα όψιμα-

Τα μεσημέρια συντονίζονται πάνω σε μία διάρκεια

Που σε κάνει τρανή και μέγιστη σαν καταιγίδα·

Όλα κι όλα που μπόρεσα, ένα ρεύμα που τροφοδοτεί τις μελαγχολίες, ένα σημείο

Κενό, μηδενισμένο ανάμεσα στην αρχή και την απόσταση-

Τι βρήκα

Που προσανατολίζεται στου έρωτα τις ανατολές; Τι

Που είσαι εσύ κι είμαι εγώ κι είμαστε στην ουσία οι δυο μας το ένα

Σώμα που πάνω του το φιλί ψαύει όλες της ηδονής της μεριές κι όλα

Τα εγγράφει πάνω στου καιρού τα σημάδια;…

http://fractalart.gr/stratis-parelis-3/

Ορχήστρα των δεήσεων…

Θα συναντηθούν οι κάμαρες πίσω απ' τις μοναξιές, στο ξέφωτο μιας σπασμωδικής νύχτας
και θα λάμψει το φεγγάρι, αμετάθετο, πάνω απ' τα βουνά, ελεητικό και δημώδες
όπως του άσματος η δύναμη που ανασταίνει τους καημούς που είχες και που είχα.

Και η λατινική του όψη θα κρεμαστεί επάνω στα κλωνάρια
των δέντρων που φιλοτιμούνται να κρησάρουν τον αέρα
αέναα.

Και τανάπαλιν πάλι οι εμπνεύσεις θα πίπτουν βροχή πάνω στο κύμα της θαλάσσης
ιλαρές.

Εκεί θα σε βρω ασχημάτιστο άστρο του όρθρου, στα μοναστήρια που πελάζω αφήνοντας του νου μου τα γκέμια
ελεύθερα· εκεί
που θα γεμίσεις γλύκα και των φρένων μου κατάβαθα..

Επισκευές…

Το ξερό φωνήεν στενάζει κάτω από της μελαγχολίας το μαχαίρι.
Και στο αμόνι της σκέψης η καρδιά πονά αλλά δεν αλλάζουν οι όροι.
Το παιχνίδι σκληρά εκτυλίσσεται.
Αν θα νικήσεις αν θα νικηθείς- ακαθόριστο.
Κι ο πόνος, άγουρος ή ώριμος μες τον χρόνο
Σου ανήκει. Ξεπλυμένος σε αβαθή ποιήματα.
Κάποιος ψαρεύει εκεί και είναι που χαλούν οι παρομοιώσεις σου.
Ξεθυμαίνουν.
Όπως τις παραταΐζεις με φως και εκείνες ζητούν σκιές και σκοτάδι για να επιτευχθεί του θεάτρου το δίδαγμα και της νύχτας η σαγήνη..

Καΐκι..

Βυθισμένο καΐκι που πλέκει μνήμες στον πυθμένα του κόλπου·
Οι γλάροι το αναζητούν- τους λείπουν τα κατάρτια του·
Ο αέρας το ψάχνει- σκοτεινιάζει νωρίς πάνω στην πλώρη του·
Και το νερό το νανουρίζει γλυκά αμετάκλητα κάτω από το σάλιο της θαλάσσης που σιγανομουρμουρίζει μοιρολόγια
Που χωρούν την θλίψη ολόκληρου του πελάγους
Απόψε..

Απόλυτα Ιούλιος…

Το απόγευμα ζεύτηκε αργά τους ίππους του μεσημεριού
Κι οι ταξιθέτριες της μέρας τακτοποίησαν τις υδρίες των στίχων
πάνω στα δροσερά πεζούλια
Σκόνη των επικρατήσεων τρύπωσε στις παλιές μας τσέπες
Βάλαμε το χέρι- ανακαλύψαμε εκείνα τα μικρά χαρτάκια
Που σημειώνουμε ενός ποιήματος το κλειδί και μετά… τίποτα
Όλα βαδίζουν την πεπατημένη· η ζωή κυλάει φρενιτώδικά
ή όπως μπορεί αυτή να κυλάει, γεμίζοντας
Με άγχη τους θιασώτες της· πήρε να φεύγει η Κυριακή
Στην ζέστα της κουρνιάσανε τα διψασμένα πουλιά
Και ενός ρολογιού οι ταλαιπωρημένοι λεπτοδείκτες
Που έδειξαν, απόλυτα, Ιούλιο..

Καμάρι…

Άγιασε η Κυριακή. Σεμνή μες την λιακάδα της, βολεμένη. Όπου την είδα την συνάντησα: σαν έναν στίχο που μου έδωσε η μουσική και σαν μια μουσική που μου 'δωσε ο στίχος. Απ' όλες τις αντιφάσεις μου κρατώ που είμαι ερωτευμένος με μία συμπάθεια με το "ον" και ταυτόχρονα, εκείνο, πολύ με βουρλίζει· μπορώ όμως να δω τα καλά του, πιστεύω στην βαθιά πρώτη αξία του· κι εκεί καμαρώνω κάτι φορές να ξέρω ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αλήθεια Άνθρωπος και γεννημένος για να διαπρέπει.
Άξιος γιος της όμορφης Δημιουργίας..

Καταγραφή…

Όπως το ψάρι που, απ' του ψαρά το ακονισμένο καμάκι,
Ξέφυγε και γδέρνει το λέπι του πάνω στα βράχια, τρομαγμένο να ξεφύγει
Απ' τον θάνατο- έτσι και το φεγγάρι απόψε ακουμπά την θάλασσα
Προσδίδοντας μαρτύριο κι άλλο στον ασημένιο
Κύκλο του· και τρέμει
Σαν σε ανάδραση πάνω στα ήρεμα νερά, ενώ ένα κυματάκι σκανδαλώδες
Ανοίγει εκεί στης άμμου τα ποδάρια
Ψιθυριστούς διάλογους. Και
Καταγράφω αυτό το μπεσαλίδικο μικρό τερτίπι της αιωνιότητας στον νου μου
Που ξεσκλαβώθηκε από της πόλης
Τις αγωνίες και τα βρήκε απόψε εδώ
Στον όρμο αυτόν που λεπτολόγησε φωνήεντα και λέξεις
Ορμέμφυτες και που τις αγαπώ εγώ..

Επιτυχία!

Ένας κόσμος κλειστός ένας κόσμος ερμητικά απόρθητος και νεφελώδης-
Κρέμεται μες σε μια σταγόνα, σαν μοναστηριακή επιταγή που συνδιαλέγεται με το μέγιστο χάος.
Και θάλλει. Είναι μια χωροταξία που εντός της η ψυχή διαβουλεύεται με το Σύμπαν και ο ρους
Των πραγμάτων καμπυλώνεται έως να φτάσει στο κραταιό Μηδέν.
Να η επιτυχία!
Να σου φανερωθεί το Σκοτεινό κι εσύ να παίζεις ζάρια με την φωταψία ενός οικουμενικού Ονείρου..

Ιστορίην…

Αυτές τις σκληρές μέρες θα τις περάσω υφαίνοντας ένα ιστό πανοπλίας.
Οι πεποιθήσεις μου ανήκουν σε μια ιστορία που συμπεραίνει εχθρότητες.
Πόση δημοκρατία να πιστέψω και πού αυτή να μου φανερωθεί;
Τονισμοί έξω απ' την γραμματική αφήνουν έκθετο τον παρανομαστή των στίχων που αγαπάω.
Φτώχυνε ο κόσμος ή εγώ δεν βλέπω τα πλούτη του;
Ένα αλφάβητο για σπουδαγμένους περιηγητές του Αινίγματος, μία προπαίδεια των γυμνασμένων στην μεταφυσική μουσική που ξεκλειδώνει γαλαξίες:- πολλαπλά μας ανήκουν.
Ταξιδεύω με άλλες συχνότητες.
Στων άστρων τα ποιητικά παλίμψηστα.
Και στων ανέμων τις ουτοπικές φρυκτωρίες.

Μεσημέρι αβρό…

Κλωστούλα που έδεσε την μοίρα με το φως.
Το μεσημέρι ανατινάχτηκε, σαν πυριτιδαποθήκη που φυλά τα ακραία.
Τα τζιτζίκια σιώπησαν
Μια στιγμή- όπως να ήξεραν ότι για το τραγούδι, ο παθιασμένος πεθαίνει.
Έκλεισα μια στιγμή τα βλέφαρά μου.
Ό ήλιος πέρασε επάνω τους. Κι ύστερα μέσα μου.
Όπως το αίμα που κυλά νικητήριο-
Ή το τραγούδι που σε όλα θεριεύει.
Ύμνος λαμπρός που πάλλεται με την φωνή που έδωσε στο ποίημα
Ίριδες και πολλαπλασιασμένες συναντήσεις..

Του καλοκαιριού φως…

Και της γης, που κινείται, ο ρυθμός και του καλοκαιριού, που λαβώθηκε από την ζέστα
ο ωραίος διάκοσμος·
Πρωινές αγκύλες δροσιάς πριν ακόμα να φέξει
οκνηρά λιγούστρα,
αλλά πάντα εκεί και
θρασύδειλες μικρές ακρίδες που
τολμούν δαγκωματιές περιπάτου
αδάμαστα τριαντάφυλλα- τα αγαπημένα μου- στον αφρό
του όρθρου,
αμίλητα και μεγαλειώδη
ζεύουν το λιανό αεράκι οι μουριές στα πυρωμένα
άλογά τους
νίκη σε όλες τις μάχες, νίκη
και η έμπνευση που απευθύνεται σε όλες τις παλίρροιες,
αρετή
προς όλους και προς όλα
στα χαμηλά οροπέδια η φυσαλίδα που εστάθηκε πάνω στης φτέρης τα σπαθάτα φύλλα
οφθαλμαπάτη
και του πουλιού ο αναστεναγμός
καημός..

Στην κρίση εαυτού απ' εαυτόν…

Τα που δεν είπα, με κρατούν στην σκιά στην απόμερη γωνιά ενός
παραμυθιού που δεν σκηνοθετήθηκε
ακόμη. Γέμισα εξανθήματα δόξας.
Μπορεί να τράφηκα με πίκρες που με αντρώσανε
κάτω από τα σύννεφα των πολέμων. Νωρίς
κατάλαβα τις διαθέσεις του χρήματος. Ντύθηκα
σκέψη και είπα το λυρικό μου παράπονο, εαυτός με εαυτόν συνδιαλεγόμενος.
στην αυτή σκηνή του θεάτρου, είμαι
ηθοποιός και με κρίνω όπως ο διαβασμένος καλά θεατής..

SAGID IGBAL..

Να πω για τον SAGID που έχασε
το κορίτσι που έπεσε
με το λεωφορείο στον γκρεμό.

Τον καλό μου φίλο με την καρδιά από χρυσάφι
που ήταν αθώος πιο κι από ένα παιδί.

Ήταν ψηλός σαν δέντρο
καλόκαρδος σαν ήλιος.

Δεν είχε εγωισμό ούτε για να διεκδικήσει μια μπουκιά.

Όταν θυμόταν το κορίτσι του
δάκρυζε
το ψηλό αγόρι το μελαχρινό έκλαιγε
και είχε βαθιά μέσα του μια ωραία ρωγμή.

"Κοίτα.." μου είπε μια μέρα και μου έδειξε ετούτη την φωτογραφία:
μια κοπέλα αγνή μια κοπέλα γαλάζια.
"Τώρα.." του είπα "θα την κρατάς στην καρδιά.."

Δάκρυσε.
Δάκρυσε ο φίλος μου κι εγώ δεν ήξερα
πώς μου τελείωσε η κάθε λέξη
που θα μπορούσα να πω..

13.10.2010
Κέρκυρα..

Δέομαι μες τους άλλους ουρανούς

Πιστεύουν σε μένα οι λίγοι των λίγων και γι αυτό

Δέομαι μες τους άλλους ουρανούς    κι ακολουθώ

Το φως αυτό το ανέσπερο που φτιάχνει

Την φάτνη των αθώων αμνών..

Όπου ήρθα και έφυγα όπου υπήρξα

Περιπλανώμενος σαν μία σκιά

Που αγγίζει το σώμα της και χάνεται

στην νύχτα μετά- τώρα είναι σαν λόγος

που δεν καταγράφηκε

Παρά στο έσω μέρος ενός λουλουδιού

Που απλώνει το άρωμά του και αήττητο σαλπίζει

Για την χρωματική του έφοδο.

Α Κυριακή μεγάλη, αιθέρια, αέναη

Ζωντανή που μου φέρνεις τον ύμνο

Ως μες τα χείλη, εκεί που η σιωπή του όρθρου

χαράσσεται

Από των σπουργιτιών την ευθυμία.

Κρατώ από γενιά που θέλησε το μέλι

Των λέξεων, την φιλοσοφία

του ποιείν, το σκέπτεσθαι

Μες την μέρα που με αντιρρήσεις μικρές και μεγάλες

Γράφει την ιστορία της μες το γαλάζιο μεσημέρι που θα επικυρωθεί

Ο χρόνος σαν μια εντολή πολλά απλουστευμένη.

Έμπεδο πάθος

Δείτε περισσότερα

Στρατής Παρέλης, Έμπεδο πάθος

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Έμπεδο πάθος

ποιητική συλλογη

Όμορφη..

                                                                           Φωτο: Έλσα Κορνέτη. Αστυπάλαια..

Πολύ όμορφη!

Εκεί που συναντιέται το Ψέμα με την Αλήθεια, εκεί

Που οι όμορες σκέψεις καταλύουν την ασχήμια της θλίψης.

Και το τοπίο την αναζητά-

Όπως να λείπει μια ψηφίδα του, όπως

Να σχηματίζεται το πάζλ μες τα ωραία της μάτια, τω τρόπω

Που οι θύελλες έχουν

Να μαγνητίζουν το βλέμμα σου.

Των ποιημάτων υπεράνω και στο σημείο το εν που οι μέρες

Εξοστρακίζουν την μιαρότητα του βίου- δεν ξέρω

Κι εγώ πόσο μα πόσο κοστίζοντας αυτό σε Αθωότητα.

Αστην'  εκεί λοιπόν, μην την γυρέψεις

πουθενά

              αλλού:

                          Αστην'  

εκεί που θα την νοσταλγήσεις σαν περάσουν τα χρόνια και
θα την βρεις να στέκεται σαν λυπημένη Αγία δίπλα

στα πιο τιμαλφή σου αποκτήματα-

Αέναα κινώντας τα αισθήματα

κι εσένα..

Δομή…

Έχει ο θάνατος μια τρομερή εξουσία. Εύληπτος.
Αποσαθρώνει τις δομές, μεταλλάσσει
Την βαριά ταυτότητα των πάντων, την ακυρώνει, αφαιρεί 
το λούστρο της ύπαρξης. Όπως και να το δεις- τελεσίδικα.
Φιλοσοφίες θέλει ο αλαφροΐσκιωτος και νόμους φτιάχνει
Έξω απ' τους νόμους μας.
Άπατρις και που δίκαια αλλιώτικα υπερασπίζεται.
Στων ποιητών την χώρα,
η κάθε μια Ιδέα και αθάνατη.
Έτσι ο Τρόπος: Να γράφεις με μελάνι ανεξίτηλο, επάνω
Στο καύκαλο της κοινωνίας, ηθικές αξεπέραστες.
Για την αρχιτεκτονική που αρχίζει εκεί όπου η Ομορφιά έχει κυρίαρχη
και πρώτη Άποψη..

Τα σα….

Ας σε ακούσουν οι θάλασσες
όταν θα σμίγουν χρώματα νομής του ήλιου κι όταν
θα σκοτεινιάζουν, μιλώντας την σελήνη, στον γαλανό τους αφρό- 
Κι εγώ
που κουράστηκα πια να υπάρχω
θα σε πω, καλλίκομη που κυματίζεις
σαν σημαία νίκης
πάνω στον κόσμο και πάνω μου..

Εικονικό…

Η γενναιοδωρία ενός ήλιου πάνω απ' την μέρα,
φούριες πουλιών και του ανέμου το λίγο,
κοσκινίζει την φαντασία σωστά,
επί γης όλα, δέντρα ομιλούντα και χοάνες που καταπίνουν
τον απροσδιόριστο θόρυβο,
των τζιτζικιών οι οξύτητες, όλες
βαθιές, ακονίζονται
μες τα αυτιά των πεύκων,
αδημονεί για επικράτεια ο Ιούλιος..

Σώσε την φωνή, τον έρωτα σώσε, μείνε
με του φιλιού την γλυκύτητα,
όσα θα μας παραδοθούν την μια στιγμή, την άλλη,
ευθύς, δεν μας ανήκουν- βρες
τα, πίσω απ' τις φιλοσοφίες, τα ακριβά·
ποιητικό συμπέρασμα που μπάζει..

Όπως θα το διαβάζεις κάποτε στα παραμύθια..

Οι πεταλούδες κάνουν τραμπάλα πάνω στα ηχηρά τριαντάφυλλα·
Τα λιανά ποδαράκια τους ψαύουν την ομορφιά ποικιλοτρόπως·
Φυσά αεράκι: έντονα η μνήμη με τα αισθήματά μου συναλλάσσεται·
Σε αγαπώ μ' όλους τους τρόπους που ξέρω- μείνε εδώ

Που το υπερώο του αέρα φιλοξενεί χελιδονιών ομοθυμίες και πανηγύρια
Ηλιαχτίδων. Το μεσημέρι με το φως συνουσιάστηκε και άφησε τα κεντημένα εσώρουχά του πάνω
Στους θάμνους της παραλίας. Ο Ιούλιος έπλασε την οικουμένη απαρχής.
Όπως θα το διαβάζεις κάποτε στα παραμύθια..

Απαγόρευση..

Η νύχτα παρασέρνει μια ιδιωτική θλίψη
Και την σκορπά στο ξημέρωμα.
Τα άγουρα φρούτα πασχίζουν για μια κατάληξη σωστή.
Οι νυχτερίδες κουράστηκαν.
Ο εκνευριστικός χορός τους σταμάτησε μπροστά από τα μάτια του ουρανού.
Ησυχία και σύθαμπο.
Ζέστα.
Ακούς το πλέον νερό που κυλά στο ρυάκι.
Ίδιο θόρυβο κάνει ο επικείμενος θάνατος.
Νυστάζω.
Τραβώ το σεντόνι επάνω μου.
Δεν μου επιτρέπονται όνειρα και παρομοιώσεις..

Άγονος απολογισμός μιας λύπης…

Έπλευσε άνεμος μες την καρδιά μου και γονιμοποίησε όλες τις φαντασίες·
Στα ψηλά που καθόμουν, γύρω έρεε η θάλασσα·
Χορός των γλάρων χαμηλά· ένα μυστήριο
Να κυνηγούν οι σκέψεις τον πουνέντε·
Πού ήθελες να πας όταν ηλιοβασίλεψε και τα καράβια απομακρύνθηκαν
Τρέποντας κάθε όνειρό σου σε φυγή;
Μόνο του κήπου τα γαρίφαλα αναθάρρεψαν όπως τα αγαπούσε η γιαγιά μου
Και έστειλαν το μήνυμα πως η ζωή γλυκά εχάθη
Πίσω από των γεγονότων
την άσπονδη γιορτή..

Ο χρόνος ο τόπος κι η σκέψη μου…

Οι παλίρροιες με γέννησαν οι παλίρροιες θα με απάγουν
Στο μακρινό άστρο της διαφυγής.
Όλα ήρθαν να κελαηδήσουν στην πόρτα μου, όλα τα πουλιά- και σχημάτισαν
Τάγματα αοιδών τα τζιτζίκια.
Ιούλιε αγύρτη- τι νόημα έδωσες
Στα μεσημέρια που δάγκωσα το τραγανό κορμάκι των θεραπαινίδων;
Με τα μάτια που είδαν και στολίσανε
Των τοπίων τις θελκτικές μεταμορφώσεις- ω καλοκαιρινό δώρο
Στης θάλασσας επάνω τον αφρό και στου κυμάτου τον ψίθυρο..
Το βύσσινο παρέσυρε το σύκο, το σύκο
Παρέσυρε το φλογερό κεράσι: νικητήρια φλυάρησαν
Των φρούτων οι μηρυκασμοί- όλοι με φούρια μπαινοβγαίνοντας μέσα στου ουρανού την απλότητα.
Οι σκέψεις με γέννησαν οι σκέψεις θα με απάγουν
Στο μακρινό άστρο της διαφυγής, εκεί όπου ο τόπος είναι
Μη χρόνος κι ο χρόνος ξιπάζεται
Και όλα εκούσια ακούσια με πάθος τα κανοναρχεί..

Θα πάρεις την γεύση και θα μείνουν οι φθόγγοι της

Θα πάρεις την γεύση και θα μείνουν οι φθόγγοι της

Σαν οι ψηφίδες κάτω απ' το τρεχούμενο νερό

Βότσαλα λειασμένα κάτω απ' το υδάτινο ποίημα

Υποσχέσεις επί υποσχέσεων κι όλα να είναι αυτά που κυλάνε

Προς τον συντελεστή τον μέγα της θάλασσας..

Του τραγουδιού σου εκεί…

Να τραγουδάς ανάμεσα στις πίκρες, στο χάσμα
μιας λύπης που σου ανήκει, να τραγουδάς-
και να στεφανώνεσαι
το γλυκό άνθος της μουσικής· τώρα
σε αναγνωρίζω
που του εγωισμού μου οι σελίδες
ξεκαλουπώθηκαν, που ανήκω
σε μια τάξη που διασαλεύτηκε· τώρα
φώναξε μες τις μοναξιές των ανθρώπων, άκουσε
τον πόνο τους, μπες
μες τις νύχτες, βγες
απ' τον ύπνο τους- ντυμένη
το φως μιας αστραπής που λυρικά σε αναφλέγει-
χαρίεσσα
και πιο διακαιωμένη
πάνω στης νότας τον βωμό..