Η ΝΕΡΑΝΤΖΙΑ.

Η ΝΕΡΑΝΤΖΙΑ.

Η νεραντζιά έξω απ’ το σπίτι μου
Παιδεύεται μέσα στο βάρβαρο ετούτο φως.
Την κατοικούν πουλιά.
Ένα κοτσύφι
Που με ξυπνά μονολογώντας πρωινό καημό.
Ο χρόνος την αγγίζει πάνω στα φυλλώματα
Που ο άνεμος θροΐζοντας τα μεταφράζει.
Με κοιτά.
Με ξέρει.
Μου μιλά.
Δαγκώνει το ψωμί μου
Της ποίησης. Μοιραζόμαστε
Ετούτη την σιωπή από ποιήματα που γράφονται
Αργόσυρτα μέσα στις νύχτες
Και το πρωί τα απαγγέλουνε τα πιο χαρούμενα πουλιά..

Εκεί, με την ηθική της, με φωνή από ξινό λόγο

Πριονίζει αργά μέσα στις μέρες το σώμα του χρόνου
Κι όπως γερνάει με το κορμί της σαν σπαθί που κόβει άνεμο
Ματώνει γύρω της το έδαφος της μοναξιάς
Που την κατέχει σαν περιουσία, νεράιδα!

Ετούτη η αινιγματική μου πρωθιέρεια
Στον φτωχικό δρόμο της γειτονιάς.

Η κάμαρα με το ψηλό ταβάνι που από μέσα της
Εξέχουν λέξεις σαν μια σάρισα του στρατηλάτη
Ανταμώνουν μες το βλέμμα που μαθαίνει
Την ουσία την αληθινή του φωτός.

Εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω
Τα πουλιά που θα ξανάρθουν-
Κληρονόμος λουλουδιών πάντα θα συλλαβίζω χρώματα
Θα σκορπάω περιουσίες αστεριών που τρυπούν τον γλυκό
ουρανό..

11.5.2008