83

83.

Για μένα ας μιλήσουν οι θάλασσες:
αυτές οι γαλανές αγκαλιές που έχουν
δική τους σοφία..

Πλέον
δεν με περιορίζουνε οι λέξεις· προτιμώ
αυτό το φλύαρο κύμα
που απλώνεται
σε όλη την ακτή του νου.

Και το χώμα ας μιλήσει: το πολυδύναμο,
το σεμνά φιλοσοφημένο,
το πρωταρχικό
το υλικό του σύμπαντος κόσμου..

Και τα λουλούδια που γνώρισα
σαν που το άρωμά τους σκορπώντας
μες την μνήμη μου μείνανε
παρουσίες θεού..

Και τα ύδατα
που ρέουν
πολυσύλλαβα
άοκνα
υπερούσια
αγγίζοντας τον πλανήτη
υπόγεια,
ουσιαστικά-

Και οι προσευχές που κατόρθωσα
πιστεύοντας κι όχι
στον θεό
που πιο επίμονα μου απίστησε
όταν να τον πλησίασα είχα μπορέσει..

Και εγώ
ας μιλήσω για μένα:
εγώ που με ξέρω
από της μάνας μου τα νανουρίσματα,
εγώ
που είμαι τώρα πιο λιτός κι από ήχο
που απλώνεται
έξω απ’ τις νότες
και μέσα
στην γλυκιά μουσική!