82

82.

Σκληραίνουν τα γραφόμενά μου και περιπλανιέμαι στις σελίδες τους-

Σαν ένας μοναχός μίας που ίσως και ποτέ να μην υπήρξε
Θρησκείας.

Δρόμους δεν έχουν
Βατούς.

Ανάμεσα από κακοτράχαλα μέρη πάω
Σε ένα ανθισμένο πουθενά.

Ό,τι χρησιμοποίησα για να ανοίξω
Την πόρτα του παράδεισου κλειδί
Τώρα πιο άχρηστο ανάμεσα στα χέρια μου.
(μιλώ για λέξεις…)

Η ευκολία να αποστηθίζω ουρανό
Μάλλον με έβλαψε.

Ξέχασα και στο χώμα να πατάω.
Ονειροπόλος
όσο δεν θα 'πρεπε.

Ανασταίνονται μέσα μου άλλες ευαισθησίες.

Στήνω ένα σπιτικό ανέμων.

Οξύνονται μέσα μου οι αντιθέσεις
ορατού και αόρατου
που θέλουν
παραδομένο να με δουν.