85

85.

Αποταμιευμένες μέσα μου οσμές ανθέων και ένας παράξενος
κήπος
άλλου κόσμου το καύχημα..

Και από μία
ραγισματιά τ’ ουρανού
της ψυχής, κάπου μακριά,
να φαίνεται που υπερβάλλει ο θεός..

Ιουλίου βοτσαλωτές παραλίες όπου
παιδιά που παίζουν
κάνουν να αντηχεί αιώνια αμφιμονοσήμαντη η ελπίδα
καθρεφτισμένη μες τον εαυτό της..

Ένα φως που τρίβεται διαμαντικά πάνω στα πιο αρχαία βράχια
του ηλιοβασιλέματος- κι οχτώ
η ώρα δύουνε τα βάσανα των λουλουδιών

που ο περιβολάρης ίσκιος με δροσιά κατάβρεξε
προτού αρχίσει να βραδιάζει..

Σαλέματα των φύλλων, μόλις απαλά, εκεί
που ο άνεμος, σχεδόν μηδενικός, γυρίζει
με ήπια παραγγέλματα
να δώσει το παρόν μέσα στην περιδιάβαση των κρίνων..

Σελίδων γραφόμενα
που χαρά περιέχουν
όπως ο μάγος χρόνος θα την δει.

Και ορτανσίες
αναμμένες
ξημερώματα
μετά που έσκασαν τα ροδαλά πυροτεχνήματα
της κάθε αυγής..

Αλφαβητάρι εντόμων που λες ξύνουν το άπειρο-

πλήθος
που χαριεντίζεται
αδηφάγο
για να κακοφορμίσει ο ουρανός..

Και αντένες του ήλιου-
πυρρές
ολόξανθές,
πιο άγιες
κι από χρυσάφι που την λάμψη του γεννά
μες της ματιάς την εικόνα..