...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

25 Ιουλίου 2009

85

85.

Αποταμιευμένες μέσα μου οσμές ανθέων και ένας παράξενος
κήπος
άλλου κόσμου το καύχημα..

Και από μία
ραγισματιά τ’ ουρανού
της ψυχής, κάπου μακριά,
να φαίνεται που υπερβάλλει ο θεός..

Ιουλίου βοτσαλωτές παραλίες όπου
παιδιά που παίζουν
κάνουν να αντηχεί αιώνια αμφιμονοσήμαντη η ελπίδα
καθρεφτισμένη μες τον εαυτό της..

Ένα φως που τρίβεται διαμαντικά πάνω στα πιο αρχαία βράχια
του ηλιοβασιλέματος- κι οχτώ
η ώρα δύουνε τα βάσανα των λουλουδιών

που ο περιβολάρης ίσκιος με δροσιά κατάβρεξε
προτού αρχίσει να βραδιάζει..

Σαλέματα των φύλλων, μόλις απαλά, εκεί
που ο άνεμος, σχεδόν μηδενικός, γυρίζει
με ήπια παραγγέλματα
να δώσει το παρόν μέσα στην περιδιάβαση των κρίνων..

Σελίδων γραφόμενα
που χαρά περιέχουν
όπως ο μάγος χρόνος θα την δει.

Και ορτανσίες
αναμμένες
ξημερώματα
μετά που έσκασαν τα ροδαλά πυροτεχνήματα
της κάθε αυγής..

Αλφαβητάρι εντόμων που λες ξύνουν το άπειρο-

πλήθος
που χαριεντίζεται
αδηφάγο
για να κακοφορμίσει ο ουρανός..

Και αντένες του ήλιου-
πυρρές
ολόξανθές,
πιο άγιες
κι από χρυσάφι που την λάμψη του γεννά
μες της ματιάς την εικόνα..

2 σχόλια:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Οι ραγισματιές στον ουρανό της ψυχής δεν κλείνουν με αυγή ούτε με δείλι. Γεμίζουν με ποιήματα, προσωρινά μπαλώματα.
Στρατή, μ' άρεσε πολύ αυτό το ποίημα σου.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Σ' ευχαριστώ Αντρέα!
θα πούμε πιο πολλά αυριο..
να είσαι καλά!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου