43

43.

Κι όταν καούνε όλα, μες
από την τελευταία σπίθα, πάλι γίνεται η ζωή-
λες και ποτέ δεν θα πεθάνει..

Στο μέλλον θ’ αποκαλυφτεί να είναι εκεί: με μέσα της
αφρόντιστους κήπους-
γεωμετρικά του θεού περιβόλια, ιτιές
που ψηλώνουν περήφανες, ισάξιες
με τον σκληρό θάνατο-
που με σιωπές θησαυρίζει.

Και μία κρυφή από όλους τροφός
αμβροσία που ταΐζει τον επόμενο Δία σου-
Έλθέτω πάλι!

Τα πάντα
ερμηνευμένα για να τα κρατείς
μισά μες το μυαλό σου και μισά
μες την επιθυμία.

Παραλίες νησιών που γυρίζουν
προς το ανοικτό την συνείδηση
μέρος του λιμενοβραχίονα.

Κι εμείς φλυαρούμε αλλά και τίποτα δεν ξέρουμε..

Ό,τι προκύψει θα ‘ναι
ουσίας δώρο,
θεϊκής!