ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ..

ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ..

Η φωνή μου χοϊκό μαράζι έχει πάντα
και άνεμο άπελπι, μα θεϊκό!

Νύχτες ωραίες που από τα στήθη τρέχω των ωραίων κοριτσιών
προς εφηβαίο παράδεισο!

Πλέω στις θάλασσες
τις άπλετες του νου και πάω
προς ιδεών λιμένες..

Λέξη μου- μηχανάκι- βασανάκι μου
μπαρούτι για να ανατιναχτώ!

Πώς πάω προς τις μονές των παρεπιδημούντων
αδέξιος και ονειροπαρμένος
και νοσταλγός της ομορφιάς
που τρέχει όπως νερένια υπόσχεση
μέσα στα μάτια μιας κοπέλας!

Ανάβουν φώτα, σβήνουν φώτα-
όπως κι ο κάθε έρωτας ανάβει!

Έλα για να τον ζήσουμε χωρίς προσθέσεις
ή αφαιρέσεις από την ψυχή!

Απλά είναι τα λόγια του ήλιου,
του λίθου απλά,
του έρωτα απλούστερα-
πάντα!

Εμείς
οι αιρετικοί των ομοιοκατάληκτων καημών
ξέρουμε να διαβάζουμε
αλλιώς τον ουρανό
και τα ωραία στήθη μιας κοπέλας!

Ρόδος. 17.10.2008