53.....54

53.

Το φως κουράζεται καμιά φορά ν’ αποκαλύπτει·
Λυγίζει απλά·
Ένας μικρός καθοδηγητικός κανόνας στο μυαλό μας
Σαν σε διάθλαση
Και λες τα πράγματα παραμορφώνει:


Βλέπω την γυναίκα σαν λουλούδι που βαδίζει..
Τα στήθη της
Απαλά πέταλα που μοσχοβολάνε.
Και πιο πέρα το δέντρο
Που αξιώθηκε να είναι μες το καλοκαίρι θεός.


Στ’ αυτιά του τζιτζίκια
Μονότονα τραγουδούν
Επιμένοντας
Επιμένοντας.

Ροκανίζουν το σκάφος μεσημέρι!

Ιούλιος 2008



54.

Σ’ όλα μου τα τετράδια
Περπατάει ένα μολύβι μελαγχολικό.

Ακούς να κλαίει πίσω απ’ τα εξώφυλλα ένα παιδί
Ποίημα που πια δεν έχει μάνα.

Κάθεται εκεί, στο πεζουλάκι ενός ονείρου- φτιάχνει
Φαντασίες και σκέψεις παράξενες.

Η μάνα του
Με έναν έρωτα στα μάτια πάει.
(λες και θα γύριζε ποτέ η αφοσίωση κοντά μας!)

Στις σελίδες τώρα που γράφω ακούς το ίδιο κλάμα..

Ο καιρός περνάει και μόνο
Το ποίημα παραμένει ποίημα!

Ιούλιος 2008