66

66.


Κάτι φορές
κατορθώνω έναν άνεμο δικό μου, έναν άνεμο δημητριακό
που γυροφέρνει μέσα στις άγουρες πεδιάδες, αρχίζοντας
ν’ ακονίζει το ξίφος του..

Στα βαθιά του
είναι δύσκολο το φως, είναι απρόβλεπτος
ο ήλιος- σύμμαχος όλων των σκέψεων, βραχμάνος
της περιρρέουσας ερημιάς..

Κάτι φορές
κατορθώνω μια λυρική έξαρση
του παράξενου δεδομένου
της ψυχής..

Οσμίζομαι γιασεμιών φαντασίες, ευφράδεια
σελήνης την νύχτα..

Κάτι φορές
είναι απόλυτο το σπίτι, δεν σηκώνει
άλλα παράθυρα- κλείνει
κι αυτά που έχει- γίνεται
μνήμα..

Κάτι φορές
κατορθώνω μια σημασία του τίποτα
να μου είναι τόσο μα τόσο σημαντική
μες τα γραφόμενα,
που ο φτωχός που είμαι
είναι άνθρωπος αθώος και με πολλές
ερμηνείες απλός!