ΠΑΣΧΙΖΩ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ..

ΠΑΣΧΙΖΩ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ…

Ο καιρός της απονιάς και οι νύχτες
oι αρχαίες νύχτες μπουκωμένες αστέρια και θλίψη.

Ο αφέντης Απρίλιος σαν ένας νοικοκύρης
που του περίσσεψαν το χαμολούλουδα και με αυτά στολίζει
κάθε γωνιά- και της ψυχής ακόμα.

Με κατασπάραξαν οι λέξεις μέχρι θάνατον

και με ευθεία φωνή
πήρα να χαθώ στα βουνά.

Με αγρίμια μίλησα- μου γίναν φίλοι

Κι απ’ των ανθρώπων το δάσος
μακριά, νύχτες έφυγα.

Πώς να σε βρω άνεμε που λατρεύω;

Γιατί φυσάς μες το μυαλό κι αδειάζει
από περιεχόμενο κακό.

Πώς να σε βρω σκέψη
απολυμαντική, γενναία
από την ηθική των δέντρων
των νερών που κυλάνε- σκέψη
γονιμοποιητική- των ποιημάτων ουσία.

Τώρα έχω ένα λαγήνι με νερό που κάνει
τα όνειρα πιο πιστευτά..

Ραντίζω γύρω μου: διάφανος κόσμος.
Διάφανος..

Κάτω από τον ήλιο
ίδιος θέων δημιούργημα
που ανάμεσα απ’ τους αιώνες
ήρθε σ’ εμένα
που πασχίζω με λέξεις να πω…