ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ..

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ..

Αυτές οι θεϊκές ώρες που υπήρξαμε
σοφοί ξέροντας ότι δεν ξέρουμε τίποτα

Και οι άλλες με το αίνιγμά τους λυμένο, καπνός
ενός καραβιού που βλέπαμε από ψηλά ν’ απομακρύνεται
μες το βαθύ απόγεμα.

Τα τοπία της ψυχής μας θυμίζουν με θλίψη
-όπως εγγράφονται μέσα στις έπειτα σελίδες -
ουρανούς ραντισμένους με σύννεφο
ψιλό που το αραιώνουν οι άνεμοι
και η μουσική των αγγέλων.

Όπως πέφτουν τα βράδια και αρχίζει η σιωπή

τα λόγια είναι περίσσευμα του περιττού- και νιώθεις
πως δεν είναι ούτε ένας θεός πιο κατανοητός
από μία που τρεμοσβήνει τώρα λάμπα.

Κι εσύ που ζητάς από τις αυταπάτες σου να στήσεις ένα
βασίλειο του Τίποτα, ποιός ξέρει
πού θ’ αγκυροβολήσεις κάποτε-

Όταν οι αξίες σου θα είναι αναίτια σπαταλημένες
ανάμεσα στους ανθρώπους που θησαυρίζουν σκληρά!