ΞΥΠΝΩ ΜΕΣ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΡΩΙ...

ΞΥΠΝΩ ΜΕΣ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΡΩΙ…

Αφράτη ύλη
του πόθου, μυστηριακό πρωί
που σου μίλησα σαν να ήσουν ο άγγελος που ήρθε
με μία μουσική φλογέρας να με συνεπάρει..

Αυτό το μπαλάντσο μέσα στον άνεμο των σκληρών σύμφωνων που κάνουν
την γλώσσα φωτιά, ακραγγίζοντας
την νεανική της ικμάδα, φουρκίζοντας το βάθος της, το όλο
νοήματα σώμα της, που έρχεται
από του Ομήρου νησιά και ως τις μέρες μας
όλο και ένα ήμαρ ξαφνικό μες την ημέρα που θα διανύσουμε επιβιώνει..

Και συ
που είσαι στο τώρα μου σαν αέρι απαλό που σκουντά
τις φλύαρες νεραντζιές
που και μες την πόλη ανάβουνε κάνοντας
τον αέρα λιγοθυμικό, αναταράζοντας
της όσφρησης τον κύνα..

Ξυπνώ μες το λευκό πρωί ,πριν αρχίσει
η μέρα να απλώνει την μπουγάδα της:
ασπρόρουχα πουλιά μες το γαλάζιο..

Και μου είναι οικείο το όνομα
«ύδωρ» όπως κι η θάλαττα το ανεβάζει
μέσα στο διάβα των αιώνων, τρεις
φορές ψηλότερα κι από τους συμπολεμιστές του Ξενοφώντα..

Η ώρα οκτώ
καμώνεται το τίποτα κάτι πως είναι..

Βάλνομαι να κοιτώ και να το ψάχνω, ψαύοντας
την υφή του και το νυσταγμένο ακόμη δώρο μου..