52

52.


Από των λόγων το μετάξι κι όταν δεν θα είσαι εν ζωή
κάτι που επίμονα ακούγεται
πίσω από τις πόρτες των βιβλίων που θ’ ανοίγουνε
οι φίλοι σου οι μελλοντικοί.

Κι εσύ που θα χαμογελάς πάνω σ’ εκείνη
την τορπιλάκατο των ουρανών
περιπολώντας
ύδατα ευαισθησίας.

Θα σου λείπουν εικόνες: στην θάλασσα κοντά
μ’ ένα κορίτσι στα δεκαοκτώ- φιλιά και χάδια..

Κι όπως ο έρωτας αξίζει να τον πεις.

Μα τώρα αυτό:

Θα χεις να λες που ήσουνα ο τυχερός να μάθεις
των λέξεων το μαράζι-
κι ας σε κατάφαγε.

Αυτό που ήθελες
εν τέλει έγινε.

Λερώσου τώρα μες την σκόνη
του σύμπαντος.

Ο ένας που ήσουν ήταν πολλοί.

Ευτυχώς που σου δόθηκε αυτή η φωνή ν’ αντέξει
ακόμα
κι όταν δεν θα είσαι πια εν ζωή-
μα ούτε κι εν θανάτω…