Η ΛΙΜΝΗ..

Η ΛΙΜΝΗ..

Καθώς η ώρα σκίζει στα δυο την μέρα κάτι στριγκιές
φωνές από αγριοπερίστερα που εμφυλιονικούν για ένα ψιχίο
ασήμαντο όσο κι ο έπειτα θάνατος..

Τέτοια ώρα πάντοτε το Μηδέν ορίζει το Ένα
και το φως αθροίζει τις αξίες του μέσα σ’ ένα
κρανίο που του φύγανε οι επιθυμίες..

Ένα τρίκλισμα στο βήμα, ένα κομμένο
κλαδί ευκαλύπτου και κάτι
ευφραντικό θα μυρίσει..

Μια νοητή
ευθεία
που κατορθώνει η ψυχή ώσμε
τα ύψιστα ουράνια..

Και η λίμνη που είναι σκέψη
καθαρή απλωμένη μπροστά μας- όπως
μια δοκιμή να μας αγγίξει
το Απίστευτο..