ΤΟΛΜΩ..

ΤΟΛΜΩ..

Το έξω χάος διορθώνεται με την μέσα τάξη
Όπως σβήνεις το φως το βράδυ και είσαι
Ήσυχος ότι γίναν όλα όπως τα ήθελες.

Ο ρυθμός σου –της νίκης ρυθμός..

Τρύπιος εγωισμός του καλικάντζαρου ανθρώπου
Που αψηφά τις αισθήσεις του, δεν ξέρει
Ν’ αγρυπνά πιο ψηλά μες την πανταχού ηδονή..

Α, Επίκουρε!
Μνημονεύω από το φως των λόγων σου το ένα σημάδι
Που αν το κρατάς και θαρρώ δικαιώνεται
Γενναία ο κόσμος.

Και της μουσικής το ύψος σαν ένα
Σκαλοπάτι που ανεβαίνεις ψηλότερα
Μες τους ιδεατούς ουρανούς..

Έχω φυλάξει μέσα μου εικόνα αχειροποίητη Μαντόνα μία
Που μες τον ύπνο μου γυρνά και συγυρίζει
Σωστά τις σκέψεις..

Κι από την παιδική μου ηλικία που με το ποδήλατο
Γύριζα μέσα στων ανέμων τα χωράφια
Με το κοντό παντελονάκι και γδαρσίματα
Παντού αλλά όμως όχι της ψυχής..

Αυτά θέλω δεν θέλω είναι οι περιουσίες μου..
Τ’ άλλα τι να τα κάνω;

Με το λευκό πουκαμισάκι μπόμπιρας
Τολμώ να κάνω ποίημα το για άλλους μέσα τους
κατεστραμμένο..