Μια βοή μες τα βλέφαρα, μια εικόνα που γεννιέται και ύστερα
Όλο το φως τεκμαίρει την αιωνιότητα των δευτερολέπτων που επαναστάτησαν
Ενάντια στα αυτοκρατορικά ρολόγια.
Σπίτια ανέγγιχτα απ’ την φθορά, σπίτια θεμελιωμένα μες την μνήμη
Που τονίζουν την ώχρα τους σπίτια
Και δισύλλαβες αυλές
Γεμάτες γλάστρες που φιλοξενούνε φρόνιμα λουλούδια.
Το ειδικό βάρος του ανέμου είναι μια κραυγή από κρύσταλλο
Που σκίζει τους αιθέρες.
Συναπαντώνται μες το μεσημέρι οι νεράιδες που αγάπησαν θνητούς και τ’ απαρνήθηκαν όλα.
Να ζωγράφιζα ευαγγελικά το λιγωμένο φιλί τους!
Μένει μες τις σελίδες μου ένα ναυάγιο ψυχής που ρέπει προς το χάος
Όπως συνδράμει θεία χάριτι ο νους μου το φιλήδονο αψύ γιασεμί..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Να ζωγράφιζα ευαγγελικά το λιγωμένο φιλί"
Εσύ ζωγραφίζεις με τους στίχους σου
νεράιδες και φιλήδονα γιασεμιά
Σταλάζεις στην ψυχή το θείο νέκταρ της ποίησης και πάντα ανταμείβεις τους αναγνώστες σου
φιλί
Ελένη
ελπίζω να είναι έτσι.
εξάλλου το ξέρεις καλά ότι αυτός ο στίβος των λέξεων είναι δύσκολο αγώνισμα.
Με πόνο και κόπο κερδίζεις το φως τους.
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου