Κάτι κουρασμένο που το βρίσκω εδώ που ο έρωτας εκπνέει.
Αργό μα ευκίνητο που τεντώνει το τόξο της επιθυμίας.
Κάτι σαν απομεινάρι φωτιάς και που για όλα πάλι το υποψιάζεσαι.
Μια ταναγραία κόρη που μου χαμογέλασε μέσα στον ήλιο
Με τα βοστρυχωτά πήλινα αρχαία μαλλιά της.
Την έκρυψε ο αέρας την φανέρωσε ο αέρας
Την έκανε γενναία οπτασία που ξεσήκωσε την φωνή της βοιωτικής γης
Της μίλησα χαρούμενος όπως ο κάμπος με φιλοξενούσε
Και ένιωσα να με φιλούν τα χείλια της να με κοιτούν τα μάτια
Και να με καψαλίζει η δημητριακή φωτιά
Που γονιμοποιεί την φρέσκο-
Σκαμμένη γη που κάπου εκεί ευλαβικά
κάθισα και οσμίστηκα.
Θήβα 18.10.2012
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Υπέροχο. Καλό ξημέρωμα εύχομαι.
"..Με τα βοστρυχωτά πήλινα αρχαία μαλλιά της.
Την έκρυψε ο αέρας την φανέρωσε ο αέρας
Την έκανε γενναία οπτασία που ξεσήκωσε την φωνή της βοιωτικής γης.."
Ποιητή και φίλε μου αγαπημένε, θεϊκή περιγραφή οπτασίας πεντάμορφης!
Καλό βράδυ ..
τι όμορφο... και ωραία η Ταναγραία σου!!!
Μίνα…
Κάτι φορές περνώντας με το αυτοκίνητο κάπου εκεί στην Ελλάδα, το μάτι μου σκαλώνει σε εικόνες που μου γεννούν λέξεις.
Τότε έρχεται το ποίημα,
Δεν το ορίζω. Έχει μια μυθολογία εσωτερική και έναν ρυθμό που φαντάζομαι έχει να κάνει με το φως του τοπίου.
Έτσι βρέθηκε η ταναγραία κόρη κοντά μου.
Σ’ ευχαριστώ για την προσέγγιση!
Καλημέρα!
marie
Σ’ ευχαριστώ! Την καλημέρα μου!
το δικό μου το σχόλιο;;... το είδες;;;... ή δεν στο βγάζει;;;;
Δημοσίευση σχολίου