Κατά μέσα
Έτσι όπως ψιχαλίζει χίμαιρες και αίμα
Και σύννεφα από τον ύπνο του Θεού..
Σωστά βγάζω συμπεράσματα
Αλλά το ποίημα ένας γρίφος παραμένει
Που κάνει το πλέον κι ανάγκη μας.
Πονώ σαν λύκος που λαβώθηκε
Με καλύπτει με αγάπη η νύχτα
Οι μέρες μου όταν κουράζονται
Δανείζονται σούρουπο κι αυτοκτονούν
Νηφάλιες και αποφασισμένες.
Ο χρόνιος τις ξεπουλά όπως τα σφάγια ο εκδορέας
Πολλές πληγές επάνω τους κι επάνω μου μέτρησα.
Κάποτε είχες αφήσει υποσχέσεις πίστης
πάνω στο κομοδίνο μου
Λίγο μετά τον έρωτα
Σαν ένα ίζημα αυτάρκες
ψυχής που έχει αναπολήσει ωραία.
Τώρα μες το γαλάζιο μεσημέρι δεν χωρούν τα λόγια σου
Ξεχύνονται στο ανοικτό μπαλκόνι
Και ταλαντεύονται λιγάκι προς το άπειρο.
Ας θυμηθώ καλύτερα τις απώλειες
Αυτές σε συνετίζουν
Σε καθίζουν ήσυχο στην γωνιά
και στα ψέλνουν όπως ο δάσκαλος
στον αδιάβαστο μαθητή του.
Θα λιγοστέψει το μελάνι μου- έγραψα τόσα
Θα πιώ μια λεμονάδα και θα μείνω να κοιτώ
Το πάρκο πέρα όπου μάνες παίζουν με μωρά
Και μια παρέα ποδηλάτες
που κάνει γύρους μέσα στον πευκώνα..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
το δικό σου μελάνι δεν θα λιγοστέψει ποτέ!!!!
Θέλει πολύ σκέψη το σημερινό....-)))
καλό βράδυ Στρατή,και καλή συνέχεια-)))
...το άπειρο...είναι αυτό που μας μαγεύει...-)))
Να είσαι καλά Χρυσούλα
το άπειρο θρέφει τους συλλογισμούς μας και μας δίνει έμπνευση και χρώμα.
Καλή σου μέρα!
Δημοσίευση σχολίου