Το φθινόπωρο πλένει τα πόδια του στην θάλασσα των ουρανών.

Το φθινόπωρο πλένει τα πόδια του στην θάλασσα των ουρανών.

Στην σκιά του κονιορτοποιούνται οι τεμπέλικες αντανακλάσεις της σκέψης

Και ο τέως θεός των κυμάτων.

Προσωπεία θλιμμένα σαν από τραγωδία που ακόμη συντελείται

Πνίγουν το δάκρυ τους κι η μέρα αντέχει κι άλλο πόνο.

Καταποντίζονται ήσυχα οι στάλες της βροχής και το ποίημα σηκώνει κι άλλο βάρος κι άλλο βάρος - όσο

Να μηδενίσει την διαπασών του και

να σφηνώσει ανάμεσα στην μυθολογία και την ιστορία την άγραφη.

Εύθραυστες ψιχάλες χτυπούν ρυθμικά την καρδιά.

Κόκκοι άμμου τρυπώνουν στο κορμί της θάλασσας.

Όλο το πνεύμα των ημερών του Οκτωβρίου

Σηκώνεται σαν μια οχιά που θα δαγκώσει.

Κλαδεύω την σιωπή αλλά οι παραφυάδες της

Κάνουνε πιο αφόρητη την μοναξιά.

Η ύλη εκδικείται- η ύλη σφύζει από πορφυρά αισθήματα.

Με το μελάνι μου παλεύω να σας πω

Εκείνα που σ’ έναν μονόλογο χωράνε

Ταγμένου κάποιου να αποδημήσει για αλλού.