Μπαίνοντας με τα μπούνια μέσα στον χειμώνα
Η καρδιά μου λαχταρά λίγη συνέπεια καλοκαιριού.
Πουθενά δεν ανήκω- ας μην φαντάζονται οι επίγονοι..
Μόνο ένα άστρο κράτησα ψηλά μες το κουρασμένο κεφάλι μου
Και έγινε ποιητικό από μόνο του μανιφέστο.
Ακολούθησα τις νύχτες ως το ακραίο τους μαύρο
Αιμοδιψής για αγάπη-
Ήπια το φως του φεγγαριού όπως κουρνέλιζε
πάνω στα σκαλοπάτια τα ασβεστωμένα στην επάνω Σύρα-
Άγγιξα την φωτιά.
Μνήμες παλιές γεννημένες από ταξίδια με τον νου και όχι
Που θα ‘φτανα αλήθεια ο έρμος πουθενά, αλλά να
Τελειωμένα ελεύθερος ήρθα ως τον ναό της ποίησης.
Κι ανάβω το ταπεινό μου των λέξεων κερί..
19.1.2012
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
"ελεύθερος ήρθα ως τον ναό της ποίησης.
Κι ανάβω το ταπεινό μου των λέξεων κερί.."
Μύστης και λειτουργός της ποίησης
με κάθε γραφτό σου καταθέτεις μια ακριβή ομολογία και κατάθεση αγάπης και ομορφιάς όπως σε σένα πρέπει
πολύ όμορφο... και τα ταξείδια του νου ή όχι, δίνουν καινούργιες ευκαιρίες!...
Τα σχόλιά μου... δεν ξέρω αν τα βλέπεις ή όχι, Στρατή;... μπορείς να με ενημερώσεις;
Ελένη μου σ’ ευχαριστώ!
Σε ξεχωρίζω για το ήθος σου και την πολύ ιδιαίτερη γραφή σου.
Το ξέρεις άλλωστε.
Τι θα σου έλεγα άλλο που δεν θα σου ήταν γνωστό;
Στον ίδιο στίβο και στο ίδιο ιερό λειτουργούμε.
Φιλί!
Πολύ όμορφο!
Δημοσίευση σχολίου