Κρυώνει πια. Η αγάπη που σού ‘χω
Δεν χωρά κάτω απ’ το φεγγάρι.
Τελετές μες τα σπλάχνα της νύχτας
Ύμνοι στο λιγοστό φως
Και θεραπεύει τις ψυχές μας ο Οκτώβριος.
Ό,τι αποφασίζω είναι τελεσίδικο και δικαιολογημένο
Από την ευφυΐα της ελιάς
Και του σπίνου το ελαφρύ κελάηδημα.
Αντάλλαγμα φωνής θέλει ο ουρανός-
Εγώ που ξέρω
Από αγίων συναναστροφές πάλι εκεί
Στο πεζουλάκι στέκομαι
Των ανέμων και της ερημικής εκκλησιάς.
Και ακουμπώ με την ψυχή μου όλα
Τα μεγαλεία του Θεού.
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Το τέλος μιας αγάπης δε χωρά σε ολόκληρο τον ουρανό... κι όμως! Πως κάποτε χώραγε η αγάπη τον ουρανό ολόκληρο;
Υπερευαίσθητη τελικώς η υποκειμενικότητα της καρδιάς...
Καλό σας απόγευμα.
ενδιαφέρον... "κρυώνει πια".. αυτό μου άρεσε πολύ!!
Μαρία Τζιατζιου
ή αλλιώς η καρδιά ζει για να πλουταίνει μες από τα συναισθήματα..
Καλημέρα Μαρία!
"Εγώ που ξέρω
Από αγίων συναναστροφές πάλι εκεί
Στο πεζουλάκι στέκομαι"
Κοντά σε φωτοστέφανα Αγίων δομείς τις λέξεις σου γι αυτό και στέκουν μυστηριακά μπροστά μας
φιλί
Ελένη μου
ελένη μου
δομώ τις λέξεις μου σε μοναχική κάμαρα, όπως κι εσύ φαντάζομαι, και κλείνω τα πάντα μέσα τους: τα όνειρά μου, την ελπίδα μου, την αγάπη, το φιλί.
Ένα τέτοιο σου χαρίζω τώρα!
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου