Μια τόλμη να αποτυπωθεί η νηφαλιότητα του ουρανού
πάνω στο σώμα του ροδάκινου
Μια ιερατική φωτιά
να έχω στον νου μου αυτά που ποτέ δεν πεθαίνουν
Να κοιμάμαι πάνω στην γη
και κάτω απ’ τ’ άστρα-
που έλεγε στην Ελευσίνα ο θεϊκός τρελός.
Αν γίνομαι λιγόλογος σαν ανεμώνα
είναι γιατί οι βοριάδες με κατέφαγαν.
Απλά επιμένω να προσκολλιέμαι
στα βράχια
πάντα μιας αθώας καρδιάς.
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
"Αν γίνομαι λιγόλογος σαν ανεμώνα
Είναι γιατί οι βοριάδες με έφαγαν"
Είναι χαρισματικός ο λόγος σου
και πλούσια υφασμένος
Ξεκινάς από το ταπεινό και κατακτάς
την ολότητα της ομορφιάς και του φωτός, άφθαρτος πάντα και πολλές φορές άμετρα λυρικός
Το φως και η ομορφιά σε χαρακτηρίζει
Καλημέρα Στρατή
Ελένη μου ευχαριστώ!
Νομίζω ότι θα ανταπέδιδα τα ίδια ακριβώς λόγια.
Σημαντικό πάντα θα είναι να σεβόμαστε την γλώσσα και να πλέουμε με τον ούριο άνεμο της φαντασίας..
Μην κουραστεί ποτέ η ψυχή μας να ωραία βελάζει..
Εσωτερική, νηφάλια λιτότητα! Νωχελική γαλήνη...
Το μεγαλείο του λόγου συνυφασμένο με την ταπεινότητα..
Πόσο αρκεί λίγο μελάνι απ' την ψυχή να ζωγραφίσει θαύματα!
Υπέροχο το ποίημά σας, πραγματικά!
Mου επιτρέπεται την αναπαραγωγή του; Φυσικά με την αναφορά στο όνομά σας..
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Καλημέρα και πάλι
Μαρία κάνε όπως θέλεις
να είσαι καλά!
Καλό απόγευμα!
Υπέροχοι στίχοι.. Καλό υπόλοιπο εβδομάδας.
Δημοσίευση σχολίου