ο ήλιος θα είναι σαν ένστικτο πάνω από το ανηφορικό Γαλάτσι

Όταν όλα τελειώσουν

θα μείνει ένα παράπονο

μια πίκρα καυτή  απλωμένη

σαν τάπητας

κάτω απ' τα που λικνίζονται απ' τον αέρα δέντρα

θα ξημερώνει αργά, ο ήλιος θα είναι σαν ένστικτο

πάνω από το ανηφορικό Γαλάτσι

τα αυτοκίνητα θα ξεκινούν

τον ρυθμό της ζωής πάλι να πιάσουν

και οι ώρες θα περνούν σαν πιο βαριεστημένα εκεί

που η πόλη είναι ένας τεράστιος δαίμονας

που κατατρώει μανιασμένα ψυχές.

                                       

Δεν θα ξέρω τίποτα, θα υποψιάζομαι τα πάντα

Θα μιλώ με τα δέντρα, θα με περνούν για τρελό

Κι εγώ θα σκέφτομαι πως κάτι ώρες ο παππούς μου

Μιλούσε μόνος του μπροστά στις τριανταφυλλιές

Νομίζοντας πως τον ακούνε.

Αλλά όταν τελειώσουν όλα και γίνει ο απολογισμός μιας ζωής,

θα μείνει μια πίκρα για κείνα που φύγανε

και ποτέ δεν προλάβαμε να τα χαρούμε

όπως μας πολιόρκησε για να μας ενοχοποιήσει η ζωή

για το λάθος και το κακώς πεπραγμένο της..