Ας κάνει κάτι ο θεός με τα πλάσματά του...

Ας με ζαλίσει το κρασί ας ομολογήσω

Ότι από το στήθος σου έφτασα πιο κοντά
στον ουρανό μου, ας ανάψουν

Οι γιρλάντες της καρδιάς σου ας φωτίσουν

Ωραία το απόγευμα, ας μείνουμε

Κάτω από το αγιάζι της νύχτας

Όταν δακρύζει ρίμες αστεριών ο ουρανός κι εσύ είσαι

Η ουτοπία μου, το παραδείσιο χάδι

Που μου φέρνει ο αέρας

και σβήνει γλυκά μες την άγρια θάλασσα. Ας κάνει

Κάτι ο θεός με τα πλάσματά του, ας αφεθούν

Όλα να είναι πνοή μες το ποίημα

Για να στεφανωθεί και ο εγωισμός των ποιητών τόση διάρκεια

Ώστε να θολώσει η κρίση τους – να μην βλέπουν

Πως ο κόσμος κοντά σου ωραία καρπώνεται

την μουσική!