Θα με καταμαρτυρήσει το φως, καθώς
θα σου παίρνω την ζωή, εκεί
που ο νους μου θα έχει το πάθος του αγριμιού- τότε
που κοιτώντας σε πάλι,
μιαν στιγμή
μιαν στιγμή
πριν πάρω την ανάσα σου,
θα βρω
θα βρω
την καρδιά μου να χτυπά τρυφερά
για σένα,
λιγάκι
λιγάκι
πριν πράξω το μοιραίο μου λάθος
στην ιστορία να σε παραδώσω αλώβητη
γυμνή και αθάνατη
με το στήθος σου μάρμαρο
με το στήθος σου μάρμαρο
που γράφτηκε ο πόθος μου και έμεινε
να τον δοξάζει το φεγγάρι..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Σε μια Ανάσα στιγμής η τελειότητα του Έρωτα...
Δεν θέλησε.. δεν ζήλεψε τίποτα πιότερο από τούτο ,ακόμα κι αν η Ανάσα αυτή ήταν η τελευταία ...
γιατί για κάτι τόσο Μοναδικά Μεγάλο ο Θάνατος μικραίνει ...
Καλή χρονιά Ποιητή με ό,τι εσύ ποθείς!!
Δέσποινα...
Στην ελληνική μυθολογία η Πενθεσίλεια ήταν βασίλισσα των Αμαζόνων, κόρη του θεού του πολέμου Άρη και της Οτρήρης. Η βασιλεία της ανάγεται στην εποχή του Τρωικού Πολέμου, ενώ στην (υποτίθεται προγενέστερη) εποχή του Ηρακλέους βασίλισσα των Αμαζόνων ήταν η Ιππολύτη. Μετά τον θάνατο του Έκτορα στον Τρωικό Πόλεμο, η Πενθεσίλεια ήρθε «από τον αλαργινό Πόντο» να βοηθήσει τους Τρώες επικεφαλής στρατού από Αμαζόνες. Σύμφωνα με κάποια εκδοχή είχε αναγκασθεί να εγκαταλείψει τη χώρα της μετά από κάποιο φόνο που διέπραξε άθελά της, ή ήθελε να εξαγοράσει το κρίμα. Συγκεκριμένα, είχε σκοτώσει κατά λάθος την αδελφή της στο κυνήγι κι έλπιζε βοηθώντας τους Τρώες, που τους προστάτευε η θεά Άρτεμη, προστάτιδα και του κυνηγιού, ότι θα τη συγχωρούσε η θεά.
Ο βασιλιάς της Τροίας, ο Πρίαμος, δέχθηκε την Πενθεσίλεια σα να ήταν πραγματική κόρη του και ετοίμασε πλούσιο τραπέζι γι' αυτή. Η Πενθεσίλεια και οι Αμαζόνες της διακρίθηκαν στη μάχη. Κυνήγησαν τον εχθρό μέχρι τα πλοία του, αλλά τελικώς η Πενθεσίλεια τραυματίσθηκε θανάσιμα από τον Αχιλλέα.
Ο θάνατος της Πενθεσίλειας περιγράφεται με λεπτομέρεια, όχι στην Ιλιάδα, αλλά στις «Ηρωίδες» του Οβιδίου και την Αινειάδα του Βιργιλίου: Προς το τέλος του Τρωικού Πολέμου ο Αχιλλέας βρέθηκε αντιμέτωπος με την Πενθεσίλεια, που πολεμούσε φορώντας πολεμική μάσκα και του έριξε το κοντάρι της, το οποίο έγινε κομμάτια μόλις χτύπησε στην ασπίδα του Αχιλλέα. Η Πενθεσίλεια έριξε και δεύτερο κοντάρι, αλλά ούτε και τότε τον πλήγωσε. Ο Αχιλλέας τότε κατόρθωσε να την τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος, οπότε πήγε κοντά της και έβγαλε τη μάσκα της. Η συγκίνηση του ήρωα ήταν τότε καταφανής σε όλους. Η ομορφιά της Πενθεσίλειας τον γέμισε μελαγχολία και όσοι ήταν παρόντες δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Αχιλλέας είχε εκείνη τη στιγμή ερωτευθεί τη γυναίκα που σε λίγο θα πέθαινε. Αλλά ο Θερσίτης, ακόμα και την τραγική αυτή ώρα, αισθάνθηκε την ανάγκη να περιγελάσει τον Αχιλλέα, έμπηξε μάλιστα και το κοντάρι του μέσα στο μάτι της Πενθεσίλειας. Τότε ο ήρωας, έξαλλος από θυμό, σηκώθηκε και τον σκότωσε με γροθιές «εν βρασμώ ψυχής». Στη συνέχεια, σήκωσε απαλά τη βασίλισσα και την έβγαλε από το πεδίο της μάχης. Το σώμα της, μαζί με τα πτώματα 12 άλλων Αμαζόνων, τα παρέδωσαν με ολόκληρο τον οπλισμό τους στους Τρώες. Κι αυτοί τα έκαψαν και έθαψαν τις στάχτες με όλες τις τιμές.
....τέτοια αφορμή για ποίημα μου έδωσε ο μύθος..
Καλή Χρονιά και σε σένα από την καρδιά μου!
Δεν τον ηξερα αυτο το μυθο. Παντως το ποιημα ηταν υπεροχο.
Καλο σου απογευμα!
αοράτη
μύθος και ιστορία πάντοτε μπερδεύονται
σ' ευχαριστώ πολύ για την κρίση!
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου