Σκάβοντας και βαθιά μες την συνείδηση
Αυτά τα ορυχεία πώς μου φαίνονται πια ανεξάντλητα..
Θα ραγίσω, θα γίνω ένα άγαλμα καθιστικό
Θα καρπωθώ τον χειμώνα, την συνείδηση την φωτιά
Τον πόνο, την δίψα το έλεος
Και θα γίνω ανθρώπινος τόσο
που θα με κατανοούν τα πουλιά
Παίζοντας ρίμες με του σύμπαντος το χάος.
Θα νιώθω που νιώθουν οι άλλοι θα νιώθω,
θα δυναμιτίζω την γλώσσα σας
Θα αφεθώ και άξαφνα θα υπάρξω γαλάζιος
Με μια ευφωνία καθαρού ουρανού μες τις λέξεις μου
Θα περισπώμαι
Όπως μια λέξη παλιά που δεν είχε μία
Και μόνο μια σημασία.
Και να αποκρυπτογραφήσετε που φτάνω ως το μέγα έλεος της μοναχικής ανεμώνας
Θα μείνει από μένα ένα ποίημα μετέωρο
Μες την αρχαία σπουδή κι όπως τόσον καιρό κι επίμονα την ψάχνω.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
A veces el secreto es no mirar hacia atrás demasiado a menudo (o aprender a mirar con los ojos de otro), para no acabar como la mujer de Lot.
Salomé Guadalupe Ingelmo
el secreto es siempre querer ir por delante de nosotros respetar el tiempo.
la poesía florece directamente al jardín de cada corazón.
besos ..
Δημοσίευση σχολίου