Ταριχεύω τις σιωπές και μου μένει η λάβα τους

Μην βασανίζεσαι- φεύγω

για να σκοτεινιάσω την νύχτα

περισσότερο- δεν έχει αξία

να μοιράζομαι χίλια αστέρια, να κοιτώ

που ο ουρανός που πόθησα δεν
είναι πλέον δικός μου- μην πιστεύεις

ότι θα κρατήσω μια θλίψη στα μάτια·

είναι πικρό
σχολείο η μοναξιά·

ταριχεύω τις σιωπές και μου μένει
η λάβα τους

καυτή μες την παλάμη

ο κρότος ο ασύμμετρος από ένα φιλί

που σκάει

πυροτεχνηματικά

και σφάζει τον ορίζοντα

όλος ο έρωτας σφαδάζει
σαν
ένα θυσιασμένο κορίτσι

που το έκλεψε την τελευταία στιγμή η θεά·

οπόσος είναι ο πόνος μιας πληγής που δεν κλείνει!

Αλλά φυλάκισε μες τα μάτια σου των εικόνων το φως

και θα σε ελεήσει η μνήμη-

θα κοιμηθείς γαλήνια σαν να ‘ναι να διαδεχθεί
την πίκρα σου η άφατη γλύκα

ενός αγγίγματος που είναι

νίκη

επί παντός θανάτου..