Τουλάχιστον εγώ εξομολογήθηκα ταπεινά στον καθένα..

Είναι που δεν με περιμένει πουθενά πια τίποτα, ούτε μια βάρκα

Που ταξιδεύει μόνη της καταμεσής στον άγριο καιρό..

Είναι που με χρησιμοποιούν οι σκέψεις μου για να υπάρξουν..

Αφιερώθηκα στο φωτεινό μέρος του σκοτεινού εαυτού μου..

Όποιος με προσεγγίζει καταλαβαίνει το οξύμωρο:

Όλα πεθαίνουν γύρω μου με τον ρυθμό που γεννιούνται

Και έτσι συνεχίζεται η ζωή..

Την δέχομαι όπως ψάχνω μια λέξη που να είναι μυστήρια

Γιατί λειάνθηκε τόσο που επάνω της δεν έχει εξουσία ο άνεμος..

Τουλάχιστον εγώ εξομολογήθηκα ταπεινά στον καθένα..

Σκέφτομαι εκείνους που δεν τόλμησαν να το κάνουν ποτέ..

Φοβήθηκαν από το τίποτα τους να χάσουν.

Έτσι που κάποτε θα φύγουνε μην ξέροντας πως ο καιρός

είναι μία ευθεία που η ζωή την καθιστά τεθλασμένη..